CHAPTER FOUR

MAAGANG nagising kinabukasan si Nickie para makausap ang mga magulang niya. Excited siyang ibahagi sa mga ito ang napagdesisyunan niya. Alam naman niyang hindi tututulan ng mga ito ang mapipili niyang gawin sa buhay dahil kung saan siya masaya ay sinusuportahan siya ng mga ito.

     Naabutan niyang nagliligpit ng hapag-kainan si Miel kaya nasiguro niyang dumating na nga ang mga magulang niya. “Sila Mommy?” tanong niya dito.

     “Nasa pool area.” sagot nito. Halatang uneasy ito habang hindi makatingin ng deretso sa kanya.

     Kumunot ang noo niya. “Anong nangyari? Okay ka lang?” masayahin naman si Miel kaya nakapagtataka kung bakit gano’n ito ngayon. Pinagalitan kaya ito kaya gano’n ang hitsura nito?

     Kiming tumango ito ngunit hindi pa rin tumitingin sa kanya. Bumuntong-hininga siya. “Pupuntahan ko na lang muna sila sa pool area. Pakihandaan na lang ako ng almusal.” bilin niya dito bago siya tumalikod at nagtungo sa kinaroroonan ng mga magulang niya.

     Palapit pa lang siya sa kinaroroonan ng mga ito ay naririnig na niya ang may kalakasang boses ng mga ito. Nagtatalo ang mga ito base sa tono ng boses ng mga ito. Napakunot-noo siya nang marinig niyang binanggit ng daddy niya ang pangalan niya. Naantig niyon ang kyuryosidad niya kaya hindi muna siya nagpakita sa mga ito. Nagtago siya sa gilid ng sliding door.

     “You can’t hide the truth from her all her life, Dennis. May karapatan si Nickie na malaman ang katotohanan.” anang Mommy niya.

     “Kailangan pa ba niyang malaman ‘yon? Hindi naman mahalaga ‘yon kaya bakit pa ba natin pinagtatalunan ‘yan?” nafufrustrate na tanong ng kanyang ama sa mommy niya.

     “Para kahit papa’no ay madalaw man lang niya ang tunay niyang mga magulang sa sementeryo. Malaman man lang niya kung anong klaseng tao ang mga ‘yon. Karapatan niya ‘yon.” giit ng kanyang ina.

     Nanlamig ang buong katawan niya dahil sa sinabi ng mommy niya. Totoong magulang niya? Sinasabi ng utak niya na lumabas na siya sa pinagtataguan niya ngunit ayaw gumalaw ng mga paa niya.

     “Pa’no kung magalit sa’tin ang anak natin sa pagtatago natin sa kanya na ampon lang siya? Alam kong masasaktan ka kapag nangyari ‘yon at isa ‘yon sa mga iniiwasan kong mangyari. Ayokong isa man sa’ting tatlo ay masaktan.”

     Ampon? Siya? Parang biglang namanhid ang buong katawan niya at may bumara sa lalamunan niya. Nanikip rin ang kanyang dibdib.

     “May karapatan siyang magalit dahil sa pagtatago natin ng katotohanan and we deserved it. At kung talagang kilala mo ang anak mo, hindi magtatagal at maiintindihan din niya kung bakit natin nagawa ang bagay na ‘yon.” mahinahong paliwanag ng kanyang ina.

     Nang kahit papa’no ay makaramdam siya ng kaunting lakas ay nagsimula siyang lumabas mula sa pinagtataguan niya. Basa na ng luha ang mga mata niya. Halatang nagulat ang dalawang matanda nang makita siya.

     “Dominique…” tawag sa kanya ng daddy niya.

     “Is it true?” malungkot na tanong niya sa mga ito.

     “Nickie, let me explain, okay?” mahinahong sabi ng kanyang ina at tinangka siyang hawakan ngunit sa huli ay hindi na nito itinuloy.

     “Is it true?” ulit niya sa tanong niya. Sa pagkakataong ‘yon ay may diin na ang boses niya.

     Nakayukong tumango ang kanyang ina. Nag-iwas naman ng tingin ang daddy niya. Tuluyan nang naglandas ang mga luha sa pisngi niya. “Bakit hindi n’yo sinabi sa’kin?” humahagulgol na tanong niya sa mga ito.

     Ngunit nanatiling tahimik ang mga ito. Umiiyak na rin ang mommy niya.

     Dahil sa paninikip ng dibdib niya at hindi na mapigilang emosyon ay hindi na siya nakapag-isip ng matino. Tumakbo siya palayo sa mga ito hanggang sa makalabas siya ng bahay. Naririnig niya ang mga tinig na tumatawag sa pangalan niya ngunit hindi siya nag-abalang tumigil at lingunin ang mga ‘yon.

     Kailangan muna niyang kalmahin ang sarili niya. Ayaw niyang makasagutan niya ang sinuman sa mga magulang niya kaya kailangan niyang lumayo pansamantala. Hindi niya puwedeng pagkatiwalaan ang kasalukuyang estado ng damdamin niya.

     Sumakay siya sa kotse niya at mabilis na pinaharurot ‘yon. Agad namang may nagbukas sa gate kaya mabilis din siyang nakalabas. Isa lang ang taong naiisip niyang puntahan nang mga oras na ‘yon at sana lang ay matulungan siya nito sa problema niya.

MAAGANG nagising si Nicko dahil gusto niyang puntahan si Nickie sa bahay ng mga ito.

     Hindi niya alam kung bakit pero nitong mga nakaraang araw ay gusto niyang palaging nakikita ang dalaga. Gumagaan ang pakiramdam niya kapag nakikita niya ang magandang mukha at magandang ngiti nito.

     Puwede rin niya itong yayain na lumabas pagkatapos ng office hours. Isang linggo na rin naman ang nakararaan nang lumabas sila nang silang dalawa lang.

     Sisipol-sipol pa siya nang bumaba siya sa hagdan ngunit pagdating niya sa kusina ay wala pang nakahandang agahan doon. Kumunot ang noo niya. “Bakit walang breakfast na Nakahanda dito?” tanong niya sa kawaksi.

     “Nasa garden po, Sir Nicko. Doon po pinahanda ni Sir Spencer ang agahan n’yo.” magalang na sagot nito.

      Lalong nagsalubong ang mga kilay niya. Ano naman kaya ang nakain ng daddy niya at doon pa nito gustong mag-agahan sa garden? Madalas itong tumambay doon dahil iyon lang daw ang lugar kung saan ito nakakaramdam ng kapayapaan ng loob. Ang namayapang ina kasi niya ang nag-alaga ng hardin na ‘yon.

     “Pinapasabi rin po pala ng daddy n’yo na gusto raw po niya kayong makausap.”

     Tumaas ang isang kilay niya pero hindi na siya nagsalita bagkus ay tumalikod na siya at tinungo ang kinaroroonan ng kanyang ama. Mukhang masisira pa ang magandang araw na naghihintay sa kanya.

     “Gusto mo daw akong makausap, dad?” bungad niya nang makalabas. Tumayo lang siya sa likod nito.

      Ibinaba nito ang diyaryong binabasa nito at nilingon siya. “Yeah. Halika dito, hijo at saluhan mo ko sa agahan.” yaya nito sa kanya.

     Tahimik na sinunod lang niya ang utos nito ngunit hindi siya nagsalita. Ano na naman kaya ang kailangan nito sa kanya at gano’n kaganda ang mood nito? Hindi siya sanay na gano’n siya pakitunguhan ng kanyang ama. Kapag kasi nagiging gano’n ito, ang ibig sabihin niyon ay may kailangan ito sa kanya.

     “Kumusta naman kayo ni Nickie?” tanong nito mayamaya.

     Nagkibit-balikat siya. “We’re fine.” maiksing sagot niya.

     “Sinusunod mo ba ang bilin ko sa’yo? Are you treating her well?”

     “Of course. Kailangan kong gawin ‘yon di ba? At dahil utos mo ‘yon ay hindi ko puwedeng bale-walain ‘yon.” sarkastikong sagot niya.

     Nakangiting tumango-tango ito at hindi inalintana ang sarkasmo sa tinig niya. “Well, that’s good. Continue what you’re doing. Mabait naman si Nickie kaya hindi ko alam sa’yo kung ano ang problema mo sa batang ‘yon.”

     Nagtagis ang bagang niya. He really hated it whenever his father is lecturing him of the things he needs to do. Naisip niyang asarin ito. “I simply don’t like her. Period. Pero dahil gusto n’yo siya at dahil sa walang kuwentang kasunduan n’yo ni Tito Dennis ay kailangan ko siyang pakisamahan ng mabuti.”

      Of course he doesn’t mean what he just said. Masaya siyang kasama si Nickie. At tanggap na niya nang maluwag sa dibdib ang nakatakdang kasal nilang dalawa. Handa na nga siyang tulungan ito sa lahat ng preparasyon na kailangan para sa kasal nila.

      Magsasalita pa sana ang kanyang ama nang may marinig silang ingay mula sa loob ng bahay. Sabay silang mapatingin sa pinto palabas ng garden. Natigilan siya nang makitang nakatayo doon si Nickie. Basang-basa ng luha ang mga mata nito habang nakatingin ng tuwid sa kanya.

     Narinig kaya nito ang mga sinabi niya? Matagal na kaya itong nakatayo doon? Bakit wala man lang nakapansin ni isa sa kanilang mag-ama sa pagdating nito? Shit! Agad siyang tumayo para sana lapitan ito ngunit bigla na lang itong tumalikod at tumakbo palayo sa kanila. Hindi na siya nag-isip pa. Mabilis na sinundan niya ito.

     Naabutan niya itong binubuksan ang pinto ng sasakyan nito ngunit hindi nito mabuksan ‘yon. Nanggigigil na sinipa nito ang pinto at paupong sumandal do’n. Patakbong lumapit siya dito pagkatapos ay umuklo siya para magpantay ang mga mukha nila.

     “Dominique…” tawag niya sa pangalan nito.

     “Do you really hate me that much?” humihikbing tanong nito habang nakayuko ang ulo.

     Nagulat man siya sa tanong nito ay agad naman niyang naunawaan ang ibig nitong sabihin. Narinig nga nito ang usapan nila ng kanyang ama. Lumunok siya. Bakit ba ang sama ng timing ng pagdating nito?

     “Ang akala ko pa naman ay nagtagumpay na kong mapalambot ang puso mo kaya mabait ka na sa’kin. Iyon pala, lahat ng ipinapakita mo ay pakitang-tao lang.” she smirked. “In fairness, magaling kang artista, Nicko.” mapait na komento nito.

     Nag-angat ito ng tingin at tumutok sa kanya ang luhaang mga mata nito. “Alam mo bang ampon lang ako?”

     Doon siya talagang nagulat. Ito? Ampon? Pa’no nangyari ‘yon?

     Tumawa ito ng mapakla. “Nagulat ka no? Ako din eh. Hindi ko din alam kung pa’no nangyari ‘yon. Kaya nga kita pinuntahan dito dahil para hingan ng advice pero hindi ko naman inaasahan na ‘yon pa ang mga maaabutan ko.”

     Tuluyan na siyang umupo sa semento. Wala na siyang pakialam kung madumihan man ang suot niyang slacks. Nanghina siya bigla hindi lang dahil sa nalaman niyang kasalukuyang problema nito kundi dahil hindi niya matagalang tingnan ang mga emosyong nakabalatay sa magandang mukha nito. “I’m sorry, Nickie. That’s not what I mean nang sabihin ko ‘yon kay daddy.”

     “You don’t have to explain, Nicko. Naiintindihan ko. I’m sorry kung ngayon lang pumasok sa isip ko ang nararamdaman mo. Hindi ko kasi naisip na pa’no kung hindi mo talaga gustong magpakasal sa’kin? Pinipilit ko pa ang sarili kong mapansin mo kahit na palagi mo naman akong sinusungitan. Ang sabi ko sa sarili ko hindi kita susukuan pero wala eh, kailangan na talaga yata. Ceased fire na.” pumalatak ito. “I’m such a selfish brat.”

     “No, you’re not.” pakli niya.

     “Oh yeah? Di ba sabi mo kanina sa daddy mo ayaw mo naman talaga sa’kin?”

     Hindi siya nakapagsalita. Alam niya sa sarili niya na hindi niya gustong sabihin ‘yon sa daddy niya. Ang intensiyon lang naman talaga niya ay asarin ang ama.

     Ngayon niya napagtanto na hindi niya gustong makitang nasasaktan si Nickie. Naninikip ang dibdib niya sa nakikitang hitsura nito ngayon. Nasasaktan siya sa isiping isa na siya sa dahilan kung bakit ito nasasaktan sa mga oras na ‘yon.

     “Let’s call off the wedding.” mayamaya sa deklara nito.

     “What? But, why?”

     “Wala nang dahilan para ituloy pa natin ang kasal. I don’t want to be selfish anymore. Kaya hahayaan na lang kita sa gusto mong gawin sa buhay.” hinubad nito ang engagement ring na suot nito at inilipat ‘yon sa kamay niya pagkatapos ay yumuko ito. “I don’t need that.”

     “But, Nickie… Wait. Hindi ba puwedeng pag-usapan muna natin ‘to?” alam niyang panicky na ang boses niya pero wala siyang pakialam. Hindi puwedeng hindi matuloy ang kasal nila.

     Ngunit parang wala itong narinig. Nanatili itong nakayuko at tahimik na tinutuyo ang mga luha nito. Napatiim bagang siya. Gusto man niyang magpaliwanag ay mukhang hindi ‘yon uubra kung ang emosyon nito ngayon ang pagbabasehan niya.

     Malaki ang problemang kinakaharap nito ngayon kaya ayaw na niyang dagdagan pa ‘yon pero hindi naman niya alam kung pa’no ito aaluin. Hindi niya alam kung ano ang gagawin niya para ipaintindi dito na hindi na siya napipilitan lang sa pagpapakasal dito.

     Bumuntong-hininga siya. There’s no use defending himself now. Hindi rin makikinig sa kanya si Nickie. Kailangan muna niyang palipasin ang problema nito bago niya ito kausapin uli.

     Akmang magsasalita na siya nang unahan siya nito. “I’m going home.” anito at tumayo na. Ilang sandali rin itong nakatayo lang do’n. Mayamaya ay huminga ito ng malalim at binuksan ang pinto ng kotse nito.

     He clenched his fists. Hindi niya tatantanan si Nickie hangga’t hindi siya nito pinakikinggan. Sisiguruhin niyang matutuloy ang kasal nila. Gagawin niya ang lahat para pakinggan at paniwalaan siya nito. Pero sa ngayon ay hahayaan muna niya ito sa gusto nitong gawin.

     Hanggang sa makaalis ang sasakyan nito ay hindi pa rin siya tumitinag sa kinauupuan niya. Nawalan na siya ng ganang pumasok. Ang gusto na lang niyang gawin ngayon ay lunurin ang sarili niya sa alak para kahit papa’no ay mabawasan ang sakit na nararamdaman niya nang mga sandaling ‘yon.