CHAPTER THREE

“DOMINIQUE, I said wait!”

     Sa wakas ay tumigil din ang dalaga sa mabilis na paglalakad nito at hinintay siyang makalapit dito. Ang hirap dito, kailangan pa nitong sindakin bago niya ito mapasunod.

     “Bakit ba kasi nagmamadali ka? Hindi naman aalis dito ang Star City.” naiinis na sabi ni Nicko nang makalapit siya dito.

     Imbes na sumagot ay hinawakan lang nito ang kamay niya at hinila siya papasok sa entrance ng naturang amusement park. Napabuntong-hininga na lang siya. Useless lang na mainis siya dahil hindi rin naman siya nito pakikinggan. Nickie will always be Nickie.

     Pagkatapos bumili ng ride-all-you-can tickets nila ay pumasok na sila sa loob. Una itong tumigil sa carousel. Hinarap siya nito at nang tumingin siya sa mga mata nito ay kumikislap ‘yon. Agad naman niyang naunawaan ang gusto nitong gawin niya.

     “No way! Hinding-hindi mo ko mapapasakay diyan.” agad na sabi niya. Sinubukan pa niyang kumalas mula sa pagkakahawak nito sa kamay niya.

     Lumabi ito. “Sige na. Ngayon lang naman tayo sasakay diyan eh. ‘Tsaka wala namang nakakakilala sa’tin dito kaya okay lang.” pamimilit nito.

     “Hindi.” matigas na sagot niya. “Nakakahiya. Hindi na tayo mga bata para sumakay diyan.”

     Kusa itong bumitiw sa kamay niya at pairap na tinalikuran siya. “Bahala ka sa buhay mo. Kung ayaw mong sumakay eh di ‘wag. Ako na lang ang sasakay mag-isa.” pasya nito at nagsimula nang pumila.

     Iiling-iling na lang siya habang nananatiling nakatayo sa tabi ng mga taong kasama marahil ng mga batang nakapila rin para sumakay sa de-makinang kabayo. Pinanood na lang niya si Nickie habang masaya itong nakikipag-usap sa mga kasama nitong bata.

     Halatang nag-eenjoy ito sa ginagawa nito. Sabagay hindi naman kasi sila palaging nakakapunta sa mga gano’ng lugar. Kung tama nga ang pagkakatanda niya, iyon ang unang beses na nakatungtong siya sa amusement park. Hindi kasi sila mahilig ni Miguel na pumunta sa mga pambatang lugar na katulad ng Star City. Hindi nga niya alam kung pa’no siya napapayag ni Nickie na sumama dito.

     Bigla na lang kasi siyang pinuntahan nito sa bahay nila at sinabing samahan niya ito sa kung saan mang lugar. At dahil sabado naman nang araw na ‘yon ay naisip na rin niyang mag-relax kahit papa’no.

     Nagtataka na rin siya sa sarili niya kung pa’nong nitong mga nakaraang araw ay hindi na niya magawang sungitan o bale-walain ang dalaga. Mula nang makita niya itong may kausap na ibang lalaki sa bar nang gabing ‘yon ay tila may nag-iba na sa kanya.

     Selos lang ‘yan.

     Asa pa!

     Ipinilig niya ang ulo. Normal lang naman siguro ang gano’ng pakiramdam dahil hindi naman magandang tingnan kung ang isang babaeng katulad nito na nakatakda ng ikasal ay makikita pang nakikipag-usap sa ibang lalaki.

     Bakit? Nakikipag-usap lang naman. Anong masama do’n?

     Besides, hindi ba nakikita ng mga lalaking lumalapit dito ang suot nitong singsing? O talagang lapitin lang ng mga palikero si Nickie? Hindi niya nagustuhan ang ideyang ‘yon.

     “Hey! Tara na.” anang boses ng dalaga na nakapag-pabalik sa kanya sa kasalukuyan. Tapos na pala itong sumakay sa carousel nang hindi man lang niya namamalayan. Natututo na rin siyang kausapin ang sarili niya dahil sa kabaliwan ng dalawang taong madalas niyang kasama.

     Tumango lang siya at sumunod dito. Halos lahat ng mga rides ay sinakyan nila. Pinagbigyan na niya ito dahil hindi na naman gaanong nakakahiyang tingnan kung sasakay siya sa iba pang rides. Besides, nag-eenjoy naman siya sa mga ginagawa nilang dalawa. Pakiramdam niya ay bumalik siya sa pagkabata.

     Mukhang walang kapaguran ang kasama niya samantalang siya ay nakakaramdam na ng pagod. Pinigilan niya si Nickie sa braso nang akmang hihilahin na naman siya nito sa kung saan. “Pahinga muna tayo. Hindi pa rin tayo kumakain eh.” aniya.

     Hindi naman ito nagprotesta. Siguro ay naramdaman din nito na pagod na talaga siya. Umupo sila sa bakanteng bench sa tapat ng mga stalls na nagtitinda ng kung ano-anong makakain. “Nagugutom ka ba?” tanong niya dito.

     Nakangiting tumango lang ito.

     “Anong gusto mong kainin?”

     “Kahit ano na lang. ‘Wag lang kanin ha? Tinatamad akong kumain ng kanin eh.”

     Iniwan na niya ito saglit para bumili ng pagkain. Hindi rin naman siya gaanong gutom kaya dalawang hotdog on stick na lang ang binili niya at dalawang iced tea. Nang balikan niya ito ay nakita niyang nakapalumbaba ito habang nakatingin sa mga tao sa paligid.

     Inilapag niya sa tapat nito ang pagkain nito. “Wala na naman ba sa earth ang utak mo?” tanong niya dito.

     Nakangiting humarap ito sa kanya. “Hindi naman. Pinagmamasdan ko lang sila.” sagot nitong inginuso ang iba’t-ibang pamilyang sama-samang nakasakay sa mga rides. “Naisip kong yayain sina Mommy dito one of this days.”

     He chuckled. “Sa tingin mo sasama sina Tito Dennis kapag hinila mo sila papunta dito?”

     She glared at him. “At bakit naman sila hindi sasama?” kunot-noo at inis na tanong nito sa kanya.

     Nagkibit-balikat lang siya. “Hindi kasi ang tipo nila ang pupunta sa ganito. Pero malay mo pumayag nga sila.” Hinawakan niya ang baba nito at itinaas ang mukha nito pagkatapos ay pinalis niya ang kunot sa noo nito. “’Wag ka na mainis. Hindi bagay sa’yo eh.”

     Inismiran siya nito. “Sino ba ang may kasalanan kung bakit ako naiinis? Ikaw rin naman eh. Palagi mo na lang akong sinusungitan. Nakakainis kaya ‘yon. Ilang taon na tayong magkaibigan tapos hindi ka man lang magbago kahit kaunti.” litanya nito.

     “What do you want me to do? You want me to change myself just to please the people around me?”

     “Hindi sa gano’n.” naiinis na humarap ito sa kanya at tumingin ng deretso sa mga mata niya. Hindi niya alam kung ano ang nangyari pero biglang kumabog ng malakas ang dibdib niya. “Ang akin lang naman, ngumiti ka kahit minsan. Hindi naman masama ‘yon. Hindi ‘yong para kang taong bato na walang emosyon. Kahit minsan hindi man lang kita nakitang ngumiti.” pumalatak ito pagkasabi niyon.

     “Ngumingiti naman ako ha? Hindi mo lang siguro nakikita.” depensa naman niya sa sarili.

      Umirap ito. “Sa ibang tao siguro ngumingiti ka. Baka nga tumatawa ka pa eh. Pero sa harap ko hindi mo pa ‘yon ginagawa.”

     Bumuntong-hininga siya. “Okay, sige. Sorry na.” hinging-paumanhin niya dito. Hindi naman niya ito gustong sungitan. Hindi lang talaga niya alam kung pa’no ito pakikitunguhan dahil sa kakaibang ugali nito.

     Hinarap siya nito at nagdududang tiningnan siya. “Hindi mo na ko susungitan?”

     Tumango siya.

     “Ngingitian mo na rin ako?”

     Muli ay tumango siya. Bahagya siyang napangiti nang makita niya ang mukha nito. Ang cute nitong tingnan sa hitsura ng mukha nito.

     Nanlaki ang mga mata nito. “You smiled.” namamanghang sabi nito. “You really smiled.” parang mas sa sarili nito sinasabi ‘yon.

     Umiling-iling na lang siya at inabala na ang sarili sa pagkain. Ngunit hindi siya makapag-concentrate dahil nararamdaman niyang tinitingnan pa rin siya nito. Hinarap niya ito. “Kumain ka na.” seryosong utos niya dito.

     Nginitian muna siya nito ng pagkatamis-tamis bago hinarap ang sarili nitong pagkain. Bumuntong-hininga siya. Hindi niya alam kung ano ang nangyayari sa kanya at bigla na lang siyang nakaramdam ng gano’n sa simpleng pagtingin lang kay Nickie.

     Sanay na naman siyang makita ito dahil nasa elementarya pa lang sila ay magkakilala na sila at wala naman siyang kakaibang nararamdaman noon. Ano naman ang maaaring maging dahilan ng kakaibang nararamdaman niya para dito ngayon?

     Pagkatapos nilang kumain ay nagpatuloy sila sa pagsakay sa kung ano-anong rides. Kahit na nakakatakot ay sinakyan pa rin nila. Hindi naman ito nagrereklamo kaya hindi na rin siya nag-alalang bigla na lang itong himatayin pagkatapos nilang sumakay sa roller coaster o sa surf dance.

     Pasado alas-diyes na ng gabi nang makarating sila sa bahay ng mga ito. “Thank you sa pagsama sa’kin sa Star City kahit na alam kong hindi ka mahilig pumunta sa mga gano’ng lugar.” nakangiting pagpapasalamat nito sa kanya.

     “It’s nothing. Nag-enjoy naman ako eh.” nakangiti ring sagot niya.

     “Don’t worry, hindi na kita uli yayayain sa mga amusement parks kaya makakahinga ka na ng maluwag.” biro nito.

     Pabirong pinitik niya ang noo nito. “Silly girl. Sige na pumasok ka na sa loob nang makapagpahinga ka na.”

     “Okay.” sagot naman nito at bago pa niya malaman ang susunod na gagawin nito, dumukwang na ito at binigyan siya ng magaang na halik sa labi. “Good night, Nicko.”

     Hanggang sa makapasok na ito sa gate ay hindi pa rin siya tumitinag. She did actually kissed him. Wala sa sariling napangiti siya. Hindi niya alam kung para saan ang tuwang nararamdaman niya pero nasisiguro niyang marami na ang magbabago sa pakikitungo niya kay Nickie mula sa araw na ‘yon.

MASAYANG binuksan ni Nickie ang pinto ng opisina nina Nicko at patalon-talon pang pumasok do’n.

     “Good morning, gentlemen.” masiglang bati niya sa dalawang lalaking biglang napaangat ng tingin dahil sa pang-aabala niya sa mga ito.

     “Good morning, princess.” ganting-bati ni Miguel. “Pagkain ba namin ‘yang dala mo?” tanong nitong inginuso pa ang tatlong paper bag na bitbit niya.

     Tumango siya. Lumapit siya sa mesa nito at inilapag ang isang paper bag pagkatapos ay lumapit naman siya sa mesa ni Nicko at inilapag doon ang dalawa pang paper bag. “Good morning, Nicko.” bati niya dito bago umupo sa silyang nasa tapat ng mesa nito.

     Ngumiti lang ito at dumukwang para silipin ang mga dala niya. “What’s for lunch this time?” tanong nito sa kanya. Madalas kasi niyang dalhan ng pagkain ang mga ito kaya sanay na ang mga ito sa gawain niyang iyon.

     “Pritong palaka and sinigang na baboy.” nakangising sagot niya.

     Kumunot ang noo nito. “What?”

     “Pritong palaka. Fried Frog.”

     Ngumiwi ito. “Kailan ka pa natutong kumain ng palaka?”

     “Kahapon lang. Pinatikim kasi sa’kin ni Yaya Mela ‘yong luto niya eh. No’ng una hindi ko kinain kasi nakakadiri. I mean, who would want to eat frogs? Pero nang tikman ko siya? It’s perfect! Lasang fried chicken lang.” masayang pagkukuwento niya dito.

     “You mean, si Yaya Mela ang nagluto nitong mga pagkain?” singit ni Miguel.

     Nakangiting nilingon niya ito at tumango. “Ang sabi niya ipatikim ko raw ‘yan sa inyo kaya nagdala na ko niyan. Malinis naman ‘yang mga ‘yan eh kaya tikman n’yo na.” panghihimok niya sa mga ito.

     Nagkibit-balikat si Miguel. “Well, wala naman sigurong masama kung susubukan. Magandang experience ‘to.” excited na sabi nito.

     “Ikaw, saan ka kakain ng lunch?” tanong ni Nicko.

     “Dito din. Sasaluhan ko kayo. It’s a little celebration na rin kasi I’ve made up my mind na.” pagbabalita niya sa mga ito.

     “Para saan?”

     “I’ve decided to be a freelance illustrator na lang. Para sa bahay na lang ako magtatrabaho. May laptop naman ako kaya walang magiging problema. Ang next target ko ay ang pagbili ng graphic tablet.”

     Tumango-tango ito. “Well, kung ‘yan ang gusto mo, then so be it. Pero alam mo namang hindi stable ang trabahong naisip mo di ba?”

     “Oo naman. Alam ko naman ‘yon eh. And I’m ready. Iisip pa ko ng puwedeng pagkaabalahan bukod sa magiging trabaho ko.”

     “Nasabi mo na ba ‘yan sa parents mo?”

     Umiling siya. Wala pa sa bahay nila ang mga magulang niya dahil nag-out of town ang mga ito. Kinabukasan ng umaga pa ang balik ng mga ito kaya doon pa lang niya masasabi ang napagdesisyunan niya.

     “Okay. Hintayin mo na lang na mag-lunch break. Hindi ka naman siguro mabo-bore dito.” yumuko ito at kinuha ang spare laptop na palaging dala nito. Iniabot nito ‘yon sa kanya. “Gamitin mo na muna ‘yan.”

     Nakangiting tumango siya pagkatapos ay lumipat siya sa nag-iisang sofa na nando’n. Inabala niya ang kanyang sarili sa paglalaro ng mga games na naka-install sa laptop ng binata. At dahil may wifi sa opisina na ‘yon, nakapag-internet pa siya at naghanap ng mga puwede pa nilang idagdag para sa nalalapit na kasal nila ni Nicko.