CHAPTER TWO

MAY NGITI sa mga labi ni Nickie nang magmulat siya ng mga mata nang araw na ‘yon. Nanggigigil na niyakap niya ang paborito niyang Pikachu throw pillow bago siya nagpasyang bumangon.

     It’s already been two weeks since the day of her engagement. Hanggang nang mga sandaling ‘yon ay hindi pa rin siya makapaniwala na opisyal na siyang fiancé ni Nicko Hendrick Alvarez.

     Parang kailan lang, ginagawa lang niyang biro ‘yon kapag gusto niyang magpapansin dito. Kahit na kasi matagal na nilang alam na ikakasal silang dalawa ay hindi naman niya inintindi o sineryoso ‘yon. They didn’t act like a real couple in front of many people dahil iyon ang bilin sa kanila ng kani-kanilang ama nila.

     Mabilis siyang naligo at nag-ayos ng sarili. Iyon ang araw na isasama sila ni Ysab ---ang kanilang wedding coordinator--- sa opisina nito para doon pag-usapan ang mga kakailanganin nila sa kanilang nalalapit na kasal. Hindi makakasabay si Nicko sa kanya dahil marami raw itong gagawing trabaho.

     Isa na itong junior engineer kasama si Miguel sa construction company ng pamilya Raneses. Matagal nang nagtatrabaho ang mga ito sa kompanyang ‘yon dahil kay Tito Vincent, ang ama ni Miguel. Hindi pa man nakakatapos ang mga ito ay kinuha na Tito Vincent ang mga ito dahil nakikitaan diumano ng ginoo ang mga ito ng potensiyal para maging isa sa mga magagaling na engineers sa bansa.

     Hindi naman siya tumututol doon dahil nakikita naman niya na determinado ang mga ito na mapagbuti ang ginagawa at makakuha ng matataas na marka sa mga subjects ng mga ito. Kaya nga proud na proud siya nang makapasa ang mga ito sa board exam.

     Nang makontento sa kanyang hitsura ay masayang lumabas siya ng kanyang silid at pakanta-kanta pa habang bumababa ng hagdan. Naabutan niya ang mga magulang sa dining area. Humalik siya sa pisngi ng mga ito bago umupo sa tabi ng mommy niya.

     “You looked lovely, sweetie.” puri ng kanyang ina sa kanya.

     “Thank you, mommy. Hindi mo na kailangang sabihin ‘yan dahil matagal ko nang alam na maganda ako. Mana yata ako sa’yo.” pagmamayabang niya. Humarap pa siya sa kanyang amang abala sa pagbabasa ng diyaryo at hinawakan ito sa braso. “Di ba, Dad?” nakangising tanong niya dito.

     Ibinaba nito ang hawak na diyaryo at tumingin sa kanya. “Ano ‘yon?”

     Lumabi siya. “Hindi ka naman nakikinig, dad eh.” pagmamaktol niya at bumitiw sa pagkakahawak sa braso ng ama.

     Natawa ito. “I’m just joking. Of course you’re beautiful. Wala yatang pangit sa lahi natin.”

     “Talaga?”

     “Oo naman.” Pinisil nito ang ilong niya. “Kaya ‘wag na manghaba ang nguso mo dahil hindi bagay sa’yo, okay? Sige ka kapag sumimangot ka diyan papangit ka. Baka umurong na si Nicko sa kasal n’yo.” pananakot pa nito.

     Inungusan niya ito. “Kahit naman umurong siya matutuloy pa din ang kasal eh. As if naman hahayaan ko pa siyang makawala sa’kin.” pagbibiro niya.

     Iiling-iling na lang ang mga ito. Masayang ipinagpatuloy na nila ang pagkain. Pagkatapos niya ay nagpaalam na siya sa mga ito at sumakay sa bagong kotse na graduation gift sa kanya ng mga magulang niya. Hindi alam ni Nicko na pupuntahan niya ito opisina kaya malamang na magagalit ito sa kanya pero wala naman siyang nakikitang dahilan para magalit ito. Wala namang masama sa ginagawa niya at dapat lang na masanay na ito dahil magiging asawa na rin naman siya nito.

     Pagkaparada niya sa sasakyan ay agad siyang bumaba ng sasakyan at pumasok sa loob ng gusali. Alam na alam na niya ang kanyang pupuntahan kaya hindi na niya kailangan pang magtanong. Isa pa, kilala na siya ng mga guwardiya doon. Bawat madaanan niyang kakilala ay binabati niya. At nang makarating siya sa kuwarto kung saan ang opisina nina Nicko ay nagbigay muna siya ng warning knocks bago niya dahan-dahang binuksan ang pinto.

     Agad namang nag-angat ng tingin ang dalawang taong nando’n sa silid na ‘yon. Hindi naman nagulat si Nicko nang makita siya nito. Kunot-noong tumingin lang ito sa kanya. “What are you doing here?” seryosong tanong nito sa kanya.

     Nagkibit-balikat siya habang naglalakad palapit dito. Nang matapat siya sa mesa ni Miguel ay nginitian niya ito ng matamis. “Good morning, M.” bati niya.

     “Morning, princess.” ganting bati nito.

     Nang makalapit siya sa mesa ng fiancé niya, agad siyang dumukwang upang bigyan ito ng halik sa pisngi ngunit mabilis na iniiwas nito ang mukha. Sinimangutan lang niya ito. In a way, sanay na rin siya sa mga gano’ng gawain nito dahil noon pa man, gano’n na ito sa kanya. Pero okay lang ‘yon sa kanya dahil naniniwala siyang mapapalambot rin niya ang animo batong puso nito. At marami na siyang oras at araw para gawin ‘yon.

     Umupo na lang siya sa upuan na nasa tapat ng mesa nito. “How’s your work?” malambing na tanong niya dito.

     “I’m asking you, little girl. What are you doing here?” ulit nito sa tanong nito sa kanya imbes na sagutin siya.

     “Sinusundo lang kita.” simpleng sagot niya.

     Nagsalubong ang mga kilay nito. “Sinusundo? Bakit mo ko susunduin eh nagtatrabaho ako?” masungit pa ring tanong nito sa kanya.

     “We will go to Ysab’s office today, remember?” pagpapaalala niya dito.

     Bumuntong-hininga ito. “Hindi ako puwede ngayon. Marami kaming trabaho at hindi ako puwedeng basta na lang umalis. Kung gusto mo, ikaw na lang ang pumunta kay Ysab then sabihin mo na lang sa’kin after kung anong mapag-uusapan n’yo.”

     Pumalatak siya. “Hindi ba puwedeng samahan mo naman ako? Hindi lang naman kaya ako ang ikakasal dito.”

     “I don’t have time for that, Dominique and you know that. Intindihin mo dapat ‘yon.” anitong hindi na inalis ang tingin sa trabaho nito.

     Napapadyak na siya dahil sa inis. “Nakakainis ka talaga kahit kailan. Panira ka ng mood.” Padabog na tumayo siya at lumapit sa mesa ni Miguel. “Ikaw na lang ang sumama sa’kin tutal mukhang wala talagang balak sumama ‘yang best friend mo eh.”

     Pumalatak ito nang tumingin kay Nicko. “Pare, hindi mo talaga sasamahan si Nickie?” naiinis na ring tanong ni Miguel dito.

     Tumingin din siya dito para makita ang magiging reaksiyon nito ngunit nagkibit-balikat lang ito at bale-walang itinuloy ang kung anumang ginagawa nito. Lalong sumama ang loob niya dito. At lalong tumitindi ang pagnanais niya na mapaamo ito.

     Iiling-iling na pinatay ni Miguel ang computer at kinuha ang susi ng kotse nito. “Ako na lang ang sasama sa kanya kung ayaw mo. Bahala ka diyan.”

     Hindi na niya tinangka pang lingunin man lang ang masungit niyang fiancé dahil naiinis talaga siya dito. Mukhang mahihirapan siyang makuha ang puso nito na parang pinaglihi sa bato pero hindi niya ito susukuan.

     “Ituro mo na lang sa’kin ang office ng wedding coordinator n’yo.” ani Miguel nang makasakay na sila sa sasakyan nito.

     Tumango lang siya at nanahimik na sa kinauupuan. Mag-iisip siya ng ibang paraan para lalong inisin si Nicko. Alam naman niya ang tingin nito sa kanya at gagawin niya ang lahat para magbago ang tingin nito sa kanya. Kung ang akala nito ay basta na lang siya susuko, nagkakamali ito. Tingnan lang niya kung saan tatagal ito.

     Bigla siyang napangisi sa ideyang pumasok sa isip niya.

NAGPALINGA-LINGA si Nickie sa paligid pero hindi pa rin niya makita ang hinahanap. Nangangawit na ang leeg at panga niya sa kakahintay doon.

     Biyernes nang araw na ‘yon. At alam niyang pupunta sa bar na ‘yon sina Nicko at Miguel kaya naman ginawa niya ang lahat para pumayag ang pinsan niyang si Mark na samahan siya doon.

     Palagi pa rin siyang pinagsusungitan ni Nicko at hindi na talaga niya nagugustuhan ‘yon. Kaya niyang pagtiisan ang kasupladuhan nito pero ang bale-walain siya nito na parang hindi siya nakikita ay sobra na. Wala pa silang naaayos sa kasal nila dahil hindi siya pumupunta sa opisina ni Ysab. Naisip kasi niya na hindi siya pupunta doon nang hindi kasama ang binata. Kahit na palaging available si Miguel para samahan siya ay hindi pa rin siya palagay dahil lumalabas na  parang siya lang ang interesado sa kasalang ‘yon.

     “Couz, wala pa ba ‘yong hinihintay mo?” tanong sa kanya ni Mark na nakaupo sa tabi niya. Sinundo niya ito sa opisina para doon na sila tumuloy.

     Bagsak ang mga balikat na umiling siya. “Nakakainis naman. Gusto ko namang tawagan o i-text si Miguel pero baka makahalata si Nicko. Alam mo naman ang lalaking ‘yon, napakalakas ng pakiramdam.”

     Tinapik siya nito sa balikat. “Okay lang ‘yan. Maaga pa naman eh. Marami ka pang oras para maghintay.

     Bumuntong-hininga siya. “Ang hirap naman kasing ligawan ng lalaking ‘yon. Hindi mo alam kung ano ang gusto. Lahat na sinubukan ko pero walang umubra kahit isa. ‘Eto na nga lang ang last straw ko eh. Kapag hindi pa umepekto sa kanya ang strategy na ‘to wala na. Susuko na ko. Bahala na siya sa buhay niya.” pagmamarakyulo niya.

     Inabala na lang nilang magpinsan ang mga sarili nila sa panonood sa mga taong pumapasok sa loob ng bar. Madaming tao nang gabing ‘yon dahil walang pasok kinabukasan. Karamihan sa mga nando’n ay mga yuppies.

     Mayamaya ay nagpasintabi si Mark na pupunta muna ito sa banyo kaya naiwan siya doong mag-isa. Muli niyang tinungga ang iniinom niyang strawberry daiquiri. Nakaka-dalawang baso na siya niyon ngunit wala pa rin ang mga hinihintay niya. Todo effort pa naman ang ginawa niya para sa gabing ‘yon kahit na hindi siya komportable sa suot niya. Kanina pa nga niya hinihila pababa ang mini skirt na suot niya.

     “Hi there.”

     Kunot-noong nilingon niya ang pinanggalingan ng tinig na ‘yon. Isang lalaki ang nakatayo sa likod niya at abot-tainga ang ngiti habang nakatingin sa kanya. “Yes?” tanong niya.

     “Mukhang mag-isa ka lang, Miss. Gusto mong samahan muna kita dito?”

     Tinaasan niya ito ng isang kilay. “And why do you want to do that?”

     Nagkibit-balikat ito. “Wala lang. Pangit naman kasing tingnan kung ang isang napakagandang dalagang katulad mo ay mag-isa lang sa ganitong lugar. Marami pa namang mga sira ulong lalaki diyan sa tabi-tabi.”

     Tuluyan na niyang hinarap ito. Ipinatong niya sa bar counter ang siko niya. “I can take care of myself, thank you.” malambing na wika niya.

     “But I insist. Makikipag-friends lang naman ako.” pamimilit pa rin nito.

     Akmang sasagot pa siya nang biglang may magsalita sa likod niya. “She’s not alone pare.” anang baritonong boses na ‘yon.

     Agad lumuwang ang ngiti niya nang lumingon dito. Ang madilim na mukha ni Nicko ang nabungaran niya. Matalim na tingin ang ibinibigay nito sa lalaking kausap niya. “Hey, what took you so long?” malambing na tanong niya dito.

     Niyuko siya nito. “Who is he?” tanong nito imbes na sagutin ang tanong niya.

     Bahagya lang niyang nilingon ang lalaki bago ibinalik ang tingin sa binatang hindi maipinta ang mukha. Nagkibit-balikat siya. “Wala lang. Nakikipag-kilala lang. Akala kasi niya mag-isa lang ako.” bale-walang sagot niya.

     Saglit siya nitong tinitigan sa mga mata bago muling tumingin sa lalaki. “Thank you but she’s not interested.” He said flatly. “And by the way, she’s taken.” dagdag pa nito at itinaas pa ang kamay niya para ipakita rito ang suot niyang engagement ring. Lihim siyang kinilig sa inakto nito. Lumabas kasi ang pagka-possessive nito.

     Mukhang magtatagumpay na ko sa pagkakataong ‘to!

     Kitang-kita niya ang disappointment na dumaan sa mukha ng lalaki bago bagsak ang balikat na lumakad palayo sa kanila. Hindi na lang niya ito pinansin. At least nandito na ang hinihintay niya. Muli niyang tiningnan si Nicko. “Kanina ka pa? Kasama mo si M?” sunod-sunod na tanong niya.

     He glared at her. “Sinong kasama mo? Anong ginagawa mo dito?” sunod-sunod ding tanong nito. Tiningnan nito ang suot niya. “At bakit ganyan ang suot mo?”

     Lihim siyang napangiti dahil sa nakikitang reaksiyon sa guwapong mukha nito. “What’s wrong with my outfit? Sinubukan ko lang naman magsuot ng ganito eh.” malambing na sagot niya.

     “Well, hindi ko gusto ‘yang suot mo. Kung hindi mo napapansin, maraming lalaki sa paligid ang kanina pa pinagpipiyestahan ‘yang hita mo.”

      Inismiran niya ito. “Eh ano naman ngayon? Wala namang peklat ang legs ko ha? Makinis naman kaya anong masama kung tumingin sila? Hindi naman nila ‘yan makukuha?” pamimilosopo niya.

     Tiningnan siya nito ng matalim. “I’m not joking, Dominique.” Hinawakan siya nito sa braso at pinilit tumayo. “You’re going home. Now.” matigas na sabi nito.

     “Pero wala pa si Mark. Siya ang kasama ko eh. Baka hanapin ako no’n.”

     Agad nitong inilabas ang cellphone nito at may kung sinong tinawagan. Pagkatapos niyon ay muli siyang hinarap nito. “Okay na. Natawagan ko na si Mark.”
     Akmang magsasalita pa siya pero naunahan na siya nito. “And as for M, he’s just around. Pinahanap ko na rin siya kay Mark.” iyon lang at hinila na siya nito palabas ng bar.

     Lihim siyang kinikilig dahil nagtagumpay na siya sa pagkakataong ‘yon. Hindi nito nagustuhan na may ibang lalaki siyang kausap at sinita nito ang suot niyang sa buong buhay niya ay ngayon lang niya nasubukan.

     “Anong inginingiti-ngiti mo diyan?” masungit na tanong nito nang mapansin ang ngiting nakapaskil sa labi niya.

     “Nothing. I’m just happy, that’s all.”

     Nagdududang tiingnan siya nito. “Sa susunod, ayokong pupunta ka sa mga bar na hindi ako kasama. Naiintindihan mo?”

     Kunwari ay nadismaya siya. “Pa’no kung lalabas kami ni Mark? Marami ka pa namang trabaho. Di ba? Pa’no kita yayayain?”

     Nagtagis ang bagang nito bago bumuntong-hininga. “I’ll find time.” simpleng sagot nito.

     “Really?” nagdududang tanong niya.

     Tumango ito. “Basta kapag aalis ka or whatever, magsasabi ka sa’kin, okay?”

     Sunod-sunod na tango ang naging sagot niya dito. Pagkatapos ay kampante siyang sumandal sa kinauupuan. Mukhang sumuko na ito sa kakulitan niya at sa mga ginagawa niya para lang makuha ang atensiyon nito.

     Sana lang ay magtagumpay na siya sa pagkakataong ‘yon at magtuloy-tuloy na ang pagbabago nito ng pakikitungo sa kanya.

     Nakangiting pumikit siya at hinayaan na lang itong magmaneho pauwi sa bahay nila.