CHAPTER FOUR

KINABUKASAN ay tinanghali ng gising si Nica.

     Bumaba siya ng kama at dumeretso sa banyo para maghilamos at magmumog. Pinusod niya ang kanyang buhok at pumasok na sa banyo. Pagkatapos niyang mag-ayos ay lumabas na siya ng kanyang silid at bumaba. Naabutan niya si Tito Manny na nag-aayos ng mga papeles sa attaché case nito. “Good Morning Tito.” bati niya dito.

     Lumingon ito sa kanya. “Good morning,hija.” nakangiting ganting bati nito.

     Lumapit siya dito. “Alam mo Tito, dapat palagi kang nakangiti. Nagmumukha ka po kasing matanda kapag nakasimangot ka eh.” nakangiting sabi niya dito.

     Tumuwid ito ng tayo at natatawang ginulo ang kanyang buhok. “Alam mo hija parang sinabi mo na din na matanda na nga ako.”

     “Hindi naman po. Ang sa’kin lang po dapat lagi kayong nakasmile katulad ni Tita Rachel.”

     “Sige na. Sige na. Ngingiti na po ako palagi munting prinsesa.” sumusukong sabi nito.

     “’Ayan ganyan nga Tito. O sige po mag-aalmusal po muna ako.” paalam niya. “Mag-iingat po kayo.” kinawayan pa niya ito.

     Natutuwa siya na kahit wala ang kanyang ama sa kanyang tabi ay hindi naman siya gaanong nalulungkot. Hindi kasi iba ang tingin sa kanya ng mag-asawang Jimenez. Ang sabi pa nga sa kanya ni Tita Rachel ay parang nagkaroon daw ito ng anak na babae na hindi naipagkaloob dito. Natutuwa raw ito at magaan ang loob nito sa kanya. Gano’n din naman si Tito Manny sa kanya. Naisip niyang masuwerte ang mga anak ng mga ito dahil nagkaroon ng mga magulang na katulad ng mga magulang nito.

     Bigla niyang naalala na hindi in good terms si Simon at si Tito Manny. Bigla siyang napaisip kung bakit hindi maganda ang pakikitungo ng mga ito sa isa’t-isa. Bigla ay gusto niyang alamin ang nasa likod ng pagiging malayo ang loob ng mga ito. Alam niyang hindi siya dapat nakikielam sa bagay na ‘yon pero hindi niya mapigilan ang sariling mag-isip ng paraan kung paano niya mapag-aayos ang mag-ama.

     “A penny for your thoughts?” anang isang boses mula sa kanyang likuran.

     “Ay kabayo.” napatalon siya dahil sa gulat sa biglang pagsulpot ng kung sino sa likod niya. Pero ang lalong ikinagulat niya ay ang biglang pagbilis ng tibok ng kanyang puso. Nasapo niya ‘yon at binalingan ang lalaking nanggulat sa kanya.

     “Masyado ka naman yatang magugulatin.” anang nakangising mukha ni Simon. Nilampasan siya nito at dumeretso sa refrigerator. Kumuha ito ng isang bottled water at tinungga iyon.

     “Bigla ka na lang kasing sumusulpot eh. Nanggugulat ka pa.” sita niya dito habang pilit pinapakalma ang kanyang sarili. Hindi puwedeng sa tuwing makikita na lang niya ito ay ganoon ang mararamdaman niya.

     “Sorry na po. Hindi na po kita gugulatin sa susunod. Kung saan-saan kasi lumilipad ang utak mo eh.” natatawang anito habang umuupo sa stool sa kitchen counter.

     Inirapan niya ito. Naghanda na siya ng almusal niya at umupo sa dining table. Mag-uumpisa pa lang siyang kumain ng maramdaman niyang tumabi ito sa kanya. Nilingon niya ito. “Ano na naman?” nakataas ang isang kilay na tanong niya.

     Nakangiti ito ng malapad habang nakatingin sa kanya. “Pahingi naman niyang kinakain mo.” ungot nito.

     Sumimangot siya. “Bakit hindi ikaw ang gumawa ng sarili mong almusal? Hindi ako katulong mo no.” mataray na sagot niya dito.

     Bahagyang hinila nito ang manggas ng T-shirt na suot niya. “Sige na. Pahingi na ‘ko.” pamimilit nito.

     Bumuntong hininga siya bago padabog na tinulak palapit dito ang tinapay at palaman. “Oh ayan siguro naman kaya mo na.”

     “Parang hindi naman tayo friends niyan.” nakalabing reklamo nito. Animo ito isang batang hindi napagbigyan ang gusto.

     Nagpigil siya. Gusto na niyang sabunutan ito sa ginagawa nito sa kanya. Hindi ba nito napapansin na naiirita na siya. Hindi pa nga niya alam kung paano pababagalin ang mabilis na tibok ng kanyang puso heto naman ito at mukhang nag-eenjoy sa pagkaasar na nakikita nito sa kanyang mukha.

     Muling hinila nito ang manggas ng T-shirt niya. Naaasar na humarap siya rito at sinabunutan ito. “May mga kamay ka. Gumawa ka ng sarili mong sandwich. Pabayaan mo akong kumain mag-isa.” aniya habang hindi pa rin binibitawan ang buhok nito.

     “Aw. Aw. Aw. Tama na Nica. Masakit.” daing nito.

     “Ano? Aw. Aw. Aw? Ano ka aso?” pang-aasar niya rito.

     Pilit na tinanggal nito ang mga kamay niya sa buhok nito. Pinakawalan naman niya ito. Inayos nito ang nagulong buhok bago siya muling hinarap. “Grabe ka naman. Matatanggal yata pati anit ko sa higpit ng pagkakasabunot mo eh. Ang bayolente mo.” nakasimangot na reklamo nito sa kanya.

     Umismid siya. “Kasalanan mo ‘yan. Pang-asar ka eh.” itinirik pa niya ang kanyang mga mata.

     “Ang cute n’yo namang tingnan.”

     Sabay silang napatingin ni Simon sa pinanggalingan ng boses. Nakita nila si Tita Rachel na nakatayo sa bungad ng kusina kasama sina Chris at Philip. Napakamot lang ng ulo si Simon nang tumingin sa kanya pero binelatan lang niya ito.

     Nagkanya-kanyang upo na ang mga ito sa mga bakanteng upuan at sinimulan ng gumawa ng sariling pagkain. “So, Nica kumusta ka naman?” tanong ni Philip.

     Nagkibit balikat lang siya. “Okay naman. Nag-eenjoy naman ako dito sa Pilipinas. Hindi din ako naiinip.” kaswal na sagot niya.

     “I can perfectly see that.” makahulugang singit ni Chris. Nang tingnan niya ito ay ngumiti lang ito sa kanya.

     Bumaling siya kay Tita Rachel nang marinig niyang tumawa ito. “Nakakatuwa kayong tingnan. Hindi man lang kayo nagkakailangan.” sabi nito.

     Magsasalita pa sana siya nang pumasok ang isang maid at sinabing may bisita raw siya. Napakunot-noo siya. Wala naman siyang inaasahang bisita sa araw na ‘yon. Nasagot ang tanong niya nang sumulpot si Renzo sa dining room. Nagulat siya. Hindi naman ito nagsabing pupunta ito doon.

     “Good morning po.” magalang na bati nito kay Tita Rachel.

     “Good morning din, hijo.” ganting bati ng ginang dito.

     Tumayo siya at nilapitan ito pagkatapos niyang magpasintabi sa mga kasalo niya sa mesa. “Anong ginagawa mo dito?” nagtatakang tanong niya.

     “Pinapasundo ka ni Mama. Hindi ka pa daw dumadalaw sa bahay simula no’ng dumating ka dito.” anito.

     Napangiwi siya. Tama ito. Hindi pa nga pala siya nakakadalaw sa bahay ng mga ito. “Sige pupunta ako doon. Wala naman akong gagawin ngayon eh.” aniya. “Kumain ka na ba?” tanong niya.

     Ngumiti ito. “Tapos na.” sagot nito.

     Bumalik siya sa dining table at inisang-subo ang natitirang tinapay na nakalagay sa kanyang plato. Binalingan niya ang mga kasalo sa mesa. “Aalis muna ako ha.” paalam niya.

     Tumango lang sina Chris at Philip habang si Tita Rachel ay nakangiti. Nang balingan niya si Simon ay magkasalubong ang mga kilay nito. “Problema mo?” tanong niya.

     Sandali pa siyang tinitigan nito bago umiling. Inalis nito ang tingin sa kanya at nagsimula na itong kumain. Nagtaka naman siya. Kanina lang ay maganda pa ang mood nito ngunit bakit ngayon ay parang sumama ang timpla nito? Ipinagkibit-balikat na lang niya iyon at nagpaalam muna kay Renzo na maliligo lang siya. Iniwan niya ito sa sala at nagmamadaling naligo at nagbihis.

     Hindi naman niya ito pinaghintay ng matagal dahil alam niya na ayaw na ayaw nito ng pinaghihintay. Nagpaalam muli siya kina Tita Rachel bago sila umalis ni Renzo papunta sa bahay ng mga ito.

“MAY GUSTO ba sayo si Simon?”

     Gulat na nilingon ni Nica si Kuya Choi. Pagdating nila ni Renzo sa bahay ng mga ito ay nadatnan na niya doon sina Terrence at Kuya Choi. Ang sabi ng mga ito ay wala lang daw magawa ang mga ito kaya naisipang pumunta doon.

     Inakbayan siya ni Renzo na naka-upo sa kanyang tabi. “Oo nga. May gusto ba sa’yo ‘yon?” tanong na din nito.

     “Wala. Pa’no n’yo naman nasabi na may gusto sa’kin ang isang iyon?” dinaan na lang niya sa tawa ang kabang bigla na lang niyang naramdaman nang marinig niya ang pangalan ng binata.

     Nagkibit-balikat lang si Kuya Choi kaya si Renzo ang binalingan niya. “Mukhang nagseselos sa’kin eh. Parang gusto akong suntukin kanina. Ang sama kung makatingin.” kaswal na sagot nito.

     Naalala niya ang hitsura ni Simon nang magpaalam siya sa mga ito. Ipinilig niya ang kanyang ulo. Hindi naman siguro. Baka nagkakamali lang ang mga ito. “Akala n’yo lang iyon. Walang gusto sa’kin si Simon.” bakit parang habang sinasabi niya ang mga salitang ‘yon ay bumibigat ang pakiramdam niya?

     Nagkibit balikat na lang ang mga ito at hindi na nagsalita pa. Wala naman silang ibang ginawa sa bahay nina Renzo kundi tumambay lang. Nakipag-kuwentuhan lang ang ina ni Renzo na si Tita Baby sa kanya pagkatapos ay iniwan na siya nito sa tatlong lalaki.

     “Renz, matutulog muna ako ha.” aniya pagpasok niya sa silid nito. Doon nila napagpasyahang palipasin ang oras.

     Tumango lang ito at hindi man lang siya tiningnan. Kasalukuyang naglalaro ito at si Terrence ng Playstation habang si Kuya Choi ay abala sa pagbabasa ng libro habang nakaupo sa malaking kama ni Renzo. Binigyan naman siya nito ng space para makahiga siya. Ipipikit pa lang niya ang kanyang mga mata nang tumunog ang kanyang cellphone. Sinagot niya iyon.

     “Hello.”

     “May ginagawa pa ba kayo diyan?” bungad sa kanya ng isang pamilyar na boses.

     “Sino ‘to?”

     “Simon. Ano, may ginagawa pa ba kayo?” ulit nito sa tanong nito.

     Napakunot-noo siya. Kahit na gusto pa niyang itanong dito kung kanino nito nakuha ang numero niya ay hindi na niya nagawa at sinagot na lang niya ang tanong nito. “Wala na. Bakit?” mukhang hindi pa rin maganda ang mood nito base sa nahihimigan niya sa boses nito.

     “Gusto mong sumama sa training namin?”

     “Training saan?”

     “Training sa football. Gusto mo bang sumama?”

     “Bakit parang galit ka?”

     Narinig niya ang pagbuntong hininga nito sa kabilang linya. “Hindi ako galit. Masakit lang ang ulo ko, pasensya na.”

     Tumango-tango siya. “Saan ba ang training n’yo?”

     “Sa University of Makati.”

     Tiningnan niya si Choi sa kanyang tabi. “Alam mo ba iyong University of Makati, Kuya Choi?” tanong niya dito.

     Tango lang ang isinagot nito nang hindi inaalis ang tingin sa binabasang libro. “Puwede mo ba akong ihatid doon?”

     “I’ll pick you up na lang. Saan ba ‘yang bahay nina Renzo?” tanong ni Simon sa kabilang linya.

     “Sa Quezon City.” tinuruan niya ito kung paano pumunta doon. Pagkatapos ay nagpaalam na ito sa kanya at sinabing hintayin raw siya nito.

     Bumaba siya ng kama at kinuha ang dala niyang bagpack. Nagsimula siyang mag-ayos ng sarili nang biglang magsalita si Renzo. “Anong gagawin mo sa Umak?”

     “Manonood sa training ng team nina Simon.” simpleng sagot niya.

     Hindi naman nagsalita pang muli ito. Nang matapos siyang mag-ayos ay nagpaalam na siya sa mga ito. Sa sala na lang niya hihintayin si Simon.

     Halos tatlumpung minuto rin ang pinaghintay niya bago niya narinig ang paghimpil ng isang sasakyan sa tapat ng bahay. Agad na siyang nagpaalam kay Tita Baby bago patakbong lumabas ng bahay.

NANGALUMBABA si Nica habang pinanonood ang mga naglalaro sa field. Kasalukuyang nagwawarm-up ang mga lalaking nandoon.

     Pagdating nila si Simon kanina ay inulan ito ng tukso ng mga kasama nito. Ayon sa mga ito ay iyon ang unang beses na nagsama ang binata ng babae sa kahit na anong practice game at training ng mga ito bagaman maraming pumupunta doon na mga babaeng dating nakarelasyon nito. Hindi niya alam kung bakit pero natuwa naman siya sa kaalamang siya ang unang babaeng isinama nito doon.

     “Hi there.”

     “Ay kabayo.” napatayo siya sa kanyang kinauupuan nang marinig ang tinig na ‘yon sa kanyang tabi. Nang tingan niya kung sino ang nagsalita ay bahagya siyang nagulat. Si James. Hindi niya inaasahan ang paglapit nito dahil sa una pa lang nilang pagkikita noong ipakilala ni Simon ang mga kaibigan nito sa kanya sa bar na pag-aari ni Choi ay tahimik na ito. Hindi ito palakibo at tipid kung ngumiti.

     “I’m sorry, naistorbo yata kita.” anitong nakangiwi.

     Huminga muna siya ng malalim bago umupo sa tabi nito. Nginitian niya ito. “Hindi naman. Nagulat lang ako.” Katwiran niya.

     Napakamot ito sa ulo. “Sorry kung nagulat kita.”

     “Okay lang ‘yon. ‘Wag mo na lang uulitin ha baka atakihin ako sa puso sa susunod eh.” pagbibiro niya.

     Pagkarinig sa sinabi niya ay ngumiti na ito. Napanganga siya. Shit! Ang gwapo naman niyang ngumiti! Tili ng isang bahagi ng utak niya. Lalong lumalabas ang kagwapuhan nito kapag ngumingiti ito.

     Tumikhim siya bago muling nagsalita. “Bakit hindi ka nagwa-warm up?” tanong niya dito.

     “Tapos na ‘ko. Kanina pa kami dito, kasama sina Aly.” sagot naman nito.

     Tumango-tango siya. Wala bang pangit sa grupong ‘yon? Lahat ng miyembro ng Red Pheonix ay mga gwapo. Walang itatapon isa man sa mga ito. “Anong oras ba kayo usually natatapos kapag may training kayo?”

     “Eight in the evening. Pero minsan umaabot kami ng ten.”

     “Ah.” tanging nasagot niya. Dumaan ang mahabang katahimikan sa pagitan nilang dalawa ni James. Wala na siyang maisip na pwedeng sabihin dito o topic na pwedeng buksan para may mapag-usapan sila.

     “So...” basag nito sa katahimikan na nakapagpalingon sa kanya dito. “Are you... and Simon dating?” tila nag-aatubili pa itong itanong ‘yon sa kanya.

     Bagaman nagulat siya sa tanong nito ay hindi niya iyon pinahalata. Nag-iba na naman ang ritmo ng kanyang dibdib ngunit hindi na niya pinansin iyon. Sinasanay na niya ang kanyang sarili na maramdaman ‘yon kapag si Simon ang pinag-uusapan.

     “Hindi.” kaswal na sagot niya. “Showbiz man at alam kong laos na, eh friends lang kami. Good friend lang talaga ‘yang si Simon.” sinabayan pa niya ng tawa ang kanyang sinabi.

     Sinabayan naman nito ang pagtawa niya. Maging ang tawa nito ay masarap pakinggan. Parang si Simon.

Parang si Simon? Parang gustong mapakunot ng noo niya. Bakit kinokompara niya it okay Simon?

Kasi crush mo si Simon. Sabi ng mahaderang bahagi ng utak niya.

Hindi kaya. Ako may crush kay Simon? Kontra naman ng kabilang bahagi.

     “Hey.” pukaw ni James sa lumilipad niyang isip. Tiningnan niya ito. “Can we be friends?” nakangiting tanong nito.

     Ginantihan naman niya ng matamis na ngiti ang pag-ngiti nito sa kanya. “Oo naman.” Inilahad niya ang kamay niya. “Friends?”

     “Friends.” sagot nito.