CHAPTER NINE

MABILIS na nagdaan ang mga araw. Isang linggo na rin ang nakararaan nang muli silang magkita ni Nicko sa mall. Malaki nga ang pinagbago ng ugali nito na hindi niya alam kung pa’no nangyari. Dati ay ilag na ilag ito sa kanya at kailangan pa niya itong kulitin para lang pansinin siya nito ngunit ngayon ay ito na ang nangungulit sa kanya.

     Ang totoong dahilan niya kaya niya naisip na gawin itong slave ay dahil plano niyang paibigin ito. Tutal naman ay sinabi nito sa kanya na gagawin nito ang lahat para mapatunayan sa kanya na sinsero ito sa pakikipaglapit nito sa kanya. Sumagi na rin naman sa isip niya na masyadong risky ang ginagawa niya dahil wala namang kasiguruhan kung mamahalin nga siya nito bilang siya at hindi lang bilang isang kaibigan o nakababatang kapatid lang. Sana lang ay mapagtagumpayan niya ‘yon sa pagkakataong ‘yon.

     Sa nagdaang isang linggo ay napansin niyang masyado nitong dinidibdib ang ginagawa nito bilang slave niya. Maaga pa lang ay nagpupunta na ito sa apartment niya upang dalhan siya ng agahan. Kung tutuusin nga ay hindi na niya ito kailangan pang utusan dahil alam na nito kung ano ang mga dapat gawin. Pagkatapos nitong hugasan ang mga pinagkainan nila ay magpapaalam na ito sa kanya para pumasok sa opisina. Kapag tanghali naman ay magugulat na lang siya dahil dadating ito na may bitbit na tanghalian para sa kanila. Maging sa hapon ay gano’n din.

     Sa tingin nga niya ay nagiging OA na ito sa mga ginagawa nito. Hindi nga lang niya ito magawang sitahin dahil mukhang masaya naman ito sa ginagawa nito at aaminin niyang kinikilig siya. Masarap pala sa pakiramdam ang maalagaan ng isang Nicko Alvarez.

      Pagkatapos isara ang laptop niya ay lumabas na siya ng kuwarto. Agad na nanuot sa ilong niya ang mabangong amoy ng kaldereta. Napailing-iling siya ‘tsaka tumuloy na sa pagbaba. May ideya na siya kung sino ang nagluluto at kung pa’no ito nakapasok sa apartment niya.

     “Pa’no ka na naman nakapasok dito?” bungad na tanong niya dito. Tinaasan pa niya ito ng isang kilay para hindi halatang kinikilig na naman siya. Hindi niya maintindihan kung bakit magaan ang loob dito ng landlady nilang si Mama Iveca gayong ang pagkakakilala nila rito ay istrikto ito pagdating sa mga boarders nito.

     Ngunit si Nicko ay agad na nginitian nito nang una niyang ipakilala ang binata dito. Mabait si Mama Iveca at pangalawang ina na ang turing nila dito. Wala itong sariling pamilya kaya kung ituring sila nito ay parang mga tunay na anak na rin.

     “Hiniram ko kay Mama Iveca ‘yong spare key dito sa bahay mo.” nakangiting sagot nito nang humarap ito sa kanya. Nag-iwas siya ng tingin dahil biglang nagrigodon ang puso niya nang masilayan niya ang nakangiting mukha nito. Sanay na siya sa mga kakaibang tinging ibinibigay nito sa kanya pero iba pa rin ang epekto no’n sa pobreng puso niya.

     “Dapat hindi basta-basta nagtitiwala si Mama Iveca sa kung sino-sino. Pa’no kung mamamatay tao ka pala? Eh di namatay na ko ng wala sa oras.” patuloy pa rin siya sa pagtataray kahit na sa loob-loob niya ay gusto na niyang isuhestiyon dito na sa bahay na lang niya ito tumira para hindi na ito nahihirapan sa pagbiyahe araw-araw.

     Napakunot-noo siya. Doon ito titira? Talaga bang naisip niyang isuhestiyon dito ‘yon? That simple thought somehow excites her. Para na silang mag-asawa kung magsasama sila sa iisang bubong.

     Ipinilig niya ang kanyang ulo. Kung ano-ano na naman ang pumapasok na kalokohan sa isip niya. Malala na nga talaga siya at wala nang lunas pa ang kung ano man ang dumapong sakit sa kanya.

     Pinamaywangan siya nito. “Ibang tao ba ang tingin mo sa’kin?” nakataas ang isang kilay na tanong nito habang ang isang kamay nito ay may hawak pang sandok.

     He looked so adorable wearing her blue apron. Hindi nakabawas sa angking kaguwapuhan nito ang kasalukuyang hitsura nito ngayon. Sa palagay nga niya ay bagay pa ‘yon dito.

Husband material. kinikilig na komento ng malanding bahagi ng isip niya.

     Pinagtaasan rin niya ito ng isang kilay para pagtakpan ang totoong nadarama. “Bakit? Ano ba kita? Slave lang naman kita ah?”

     Itinaas nito ang kamay na may hawak na sandok at itinutok iyon sa kanya. “For your information, Miss Del Rosario, you’re my fiancé. Pumayag lang akong maging slave mo dahil gusto mo at may gusto akong patunayan sa’yo. Naiintindihan mo?” pagtataray na rin nito.

     Lihim siyang natigilan. Iyon ang unang beses na sinabi nito sa kanya na fiancé siya nito. Kahit minsan ay hindi nila napag-usapan ang mga nangyari sa nakaraan dahil nararamdaman pa rin niya ang pamilyar na lungkot kapag naaalala niya ang kinahinatnan nilang dalawa.

     “Fiancé? Hindi ba tapos na ‘yon? If I’m not mistaken, we’ve already talked about it two months ago.” naniningkit ang mga matang aniya.

     Hindi niya alam kung saan niya nakukuha ang lakas ng loob na sabihin pa ‘yon dito. Di ba dapat ay natutuwa siya dahil sa wakas ay kinokonsidera na nito ang lugar niya sa buhay nito noon? Dapat ay masaya siya dahil iniisip nito na fiancé pa rin siya nito kahit na dalawang buwan na niyang inalis ang titulong ‘yon sa kanya nang sabihin niya ritong ‘wag nang ituloy ang kanilang kasal?

     Pero ano ang nangyayari sa kanya at ang dami pa niyang tanong? Na kung ano-ano pa ang sinasabi niya dito? Ayaw na ba niyang maging asawa nito balang-araw? Hindi ba at ‘yon naman ang gusto niya?

     I want him to fall in love with me. Hindi lang ‘yong ico-consider niya na fiancé niya ko. Magkaiba ‘yon!

     Makontento ka na. Choosy ka pa eh.

     “And if I remember it correctly, ikaw lang ang tumapos sa kasunduang ‘yon. Pumayag ba ko?” hindi patatalong tanong nito.

     Hindi siya nakasagot doon. Wala nga naman itong sinabi na tapusin na nila ang kung anumang kasunduan ang napasukan nila noon ngunit hindi ba’t napilitan lang itong tanggapin ‘yon?

     Nagkibit-balikat siya. Hindi na lang siya magtatanong ng kung ano-ano pa dito. Makokontento na lang muna siya sa kung ano man ang ginagawa nito. Who knows? Maybe in the end, he will realize that he loves her more than anything else. “Eh di fiancé kung fiancé. ‘Di na nga aangal eh.” wika niya kapagkuwan ay naglakad na palapit sa pandalawahang mesa at umupo do’n.

     Nang mapansin niyang natahimik ay nilingon niya ito. Nakatingin ito sa kanya habang may nababasa siyang kung anong emosyon sa mga mata nito na hindi niya mapangalanan. “Hoy, kakain ba tayo o hindi?” nakataas ang isang kilay na tanong niya.

     Ipinilig nito ang ulo at nakangiting naglakad palapit sa kanya. “Kakain na po, mahal na prinsesa.” masiglang sagot nito. Nagulat siya nang bigla na lang siyang halikan nito sa tuktok ng ulo. At bago pa siya makahuma ay nakatalikod na ito at masayang naghahanda ng mga pagkain sa mesa.

     Nang makaupo ito sa bakanteng silya ay ito na rin ang naglagay ng mga pagkain sa plato niya katulad ng palagi nitong ginagawa. Sabay pa silang napalingon sa gawi ng front door nang marinig nila ang sunod-sunod na pagkatok.

     “Ako na.” aniya at tinungo ang pinto.

     Pagbukas niya ng pinto ay ang problemadong mukha ni Xander ang nabungaran niya. Natural lang na magulat siya dahil kung ano man ang kailangan nito sa kanya, ngayon pa lang ang pangalawang beses na magkakausap sila ng gano’n.

     “Puwedeng makaistorbo?” tanong nito sa alanganing tono.

      Saglit siyang nag-alinlangan dahil baka hinihintay siya ni Nicko ngunit nanaig ang pagiging mabuting kaibigan niya kaya pumayag na rin siya. Tumingin siya sa gawi ng kusina pagkatapos ay muli niyang ibinalik ang tingin dito at tumango.

     Lumabas siya ng bahay at tahimik na isinara ang pinto.

KUMUNOT ang noo ni Nicko nang ilang minute na ang nakararaan ay hindi pa rin bumabalik si Nickie. Sino kaya ang kumatok sa pinto at ang tagal nitong bumalik?

     Tumayo siya at sumilip sa sala ngunit wala namang tao doon. Lalo siyang nagtaka. Baka naman lumabas lang ito sandali. Ngunit hindi rin naman siya nakatiis at nagpasya siyang silipin na ito sa labas.

     Agad naman niya itong nakita sa labas. Hindi ito nag-iisa. Kasama nito ang lalaking nakita niyang kasama rin nito noong nakaraang linggo sa mall. Ngayon lang uli niya nakita ang lalaki at hindi niya inasahan ‘yon. Agad nag-init ang ulo niya lalo na nang ngumiti ang lalaki at yakapin si Nickie. Ginulo pa nito ang buhok ng dalaga pagkatapos.

     Pinigilan niya ang sariling sugurin ito at hamunin ng suntukan. Hindi siya gano’n. Huminga siya ng malalim bago humakbang palapit sa mga ito. “Dominique.” tawag niya dito sa kaswal na tinig.

     Sabay na lumingon ang mga ito sa kanya. Kitang-kita niya nang hawakan ni Nickie ang kamay ng lalaki at hilahin ito palapit sa kinatatayuan niya.

     Ano kaya ang ginagawa nito doon?

     “Nicko, this is Xander, kaibigan ko.” pakilala ni Nickie sa lalaking hawak pa rin nito ang kamay nang makalapit ang mga ito sa kanya. Tumingin ito sa lalaking tinawag nitong Xander. “Ran, si Nicko.”

     Inilahad ng lalaki ang kamay sa kanya. “Nice meeting you, pare.”

     Atas ng kagandahang-asal ay tinaggap niya ang pakikipag-kamay nito ngunit saglit lang ‘yon. Hinarap niya si Nickie. “Lalamig ang pagkain. Dalian mo.” aniya. Nagpaalam na siya sa mga ito at bumalik na sa loob.

     Nakahinga siya ng maayos ngayong alam na niyang kaibigan lang pala ito ng dalaga. Siguro ay may problema lang ito kaya kinailangan nito ng kausap.

     Selos ka na naman?

     Hindi no!

     Hmp! Denial king!

     Hindi naman nagtagal ay narinig din niya ang pagsara ng pinto at ang mga yabag patungo sa kusina. “Pasensiya ka na Nicko, kinailangan lang kasi ni Ran ng kausap eh.”

     Tumango siya at nag-umpisa nang kumain. “Kumain ka na diyan. Maaga akong uuwi ngayon para makapagpahinga ka.”

     Nag-angat ito ng tingin at ngumiti. “Okay.” sagot nito ‘tsaka ipinagpatuloy ang pagkain.

KINABUKASAN ay hindi mapakali si Nickie. Kanina pa niya hawak ang cellphone niya at nagdadalawang-isip kung tatawagan si Nicko o hindi.

     Umupo siya sa sofa at sumandal sa sandalan kapagkuwan ay pumikit siya. Ilang sandali rin siyang nag-internalize bago siya nakabuo ng desisyon. Huminga siya ng malalim bago hinanap ang numero ni Nicko sa phonebook niya. Hindi rin naman nagtagal at sinagot na nito ang tawag niya.

     “What’s up, honey?” tanong nito.

     “Nicko…” anas niya. Kinakabahan siya. Hindi niya alam kung pa’no sasabihin dito ang gusto niyang sabihin.

     “Nickie? May problema ba?” nahimigan niya ang pag-aalala sa tinig nito.

     “Puwede ka bang pumunta dito?” alanganing tanong niya. Ito ang gusto niyang makasama sa mga oras na ‘yon at wala nang iba.

     “May nangyari ba, Nickie? Sige. Hintayin mo ko. Papunta na ko diyan.” Iyon lang at nawala na ito sa kabilang linya.

     Muli siyang huminga ng malalim bago umakyat sa kanyang silid. Humiga muna siya sa  kanyang kama habang hinihintay na dumating si Nicko. Wala namang pinagkaiba kung sa ibang araw pa siya pupunta sa bahay nila. Sooner or later, kailangan na rin niyang bumalik sa mga magulang niya. Mas mapapadali nga lang ngayon dahil sa pesteng panaginip na ‘yon.

     Masama ang naging panaginip niya nang nagdaang gabi tungkol sa mga magulang niya. Nasangkot ang mga ito sa isang vehicular accident at hindi na nakaligtas pa. Hindi niya makakalimutan ang takot na naramdaman niya nang magising siya. Wala siyang ginawa magdamag kundi mag-iiyak.

     Kaya naman hindi na siya masyadong nakatulog dahil todo ang ginawa niyang pag-iisip kung pupuntahan na ba niya ang mga magulang niya.

      Magiging maayos din ang lahat. Naging mabuti silang mga magulang sa’yo. Alam mo sa sarili mo na mahal ka nila kahit na umalis ka sa poder nila. At siguradong matutuwa sila oras na bumalik ka sa piling nila. Gano’n ka nila kamahal.

     Napabangon siya nang makarinig ng sunod-sunod na katok sa pinto ng kanyang silid. Agad niyang binuksan ‘yon. Habol pa ni Nicko ang hininga nito habang nakalapat ang isang kamay sa pader sa tabi ng pinto.

     “Nicko…” tawag niya dito. Naawa naman siya dito at bahagyang na-guilty dahil alam niyang naabala niya ito sa oras ng trabaho nito.

     Itinaas nito ang isang kamay at ipinatong sa balikat niya. Nang makabawi ito ay nag-angat ito ng mukha at tiningnan siya. “Anong problema?” tanong nito. Mababakas pa rin sa guwapong mukha nito ang pag-aalala.

     Napangiwi siya. “Sorry kung naistorbo kita sa oras ng trabaho mo.” hingi niya ng paumanhin dito.

     “Wala ‘yon. Ano nangyari?” ulit nito sa tanong nito.

     Ilang saglit din siyang nag-alinlangan bago sinabi dito ang kailangan niya. “Ready na kong puntahan sina Mommy.”

     Saglit na tila naguluhan ito bago nag-sink in sa isip nito ang sinabi niya. Nagliwanag ang mukha nito. “Talaga? You mean ready ka nang umuwi sa inyo? Kahit ngayon na?” excited na tanong nito.

     Tumango siya. “Puwede mo ba kong samahan?”

     “Oo naman.” pumalatak ito. “Kinabahan naman ako sa’yo. Akala ko kung ano na ang nangyari sa’yo nang tumawag ka eh.” Pinisil nito ang ilong niya. “Sige na magbihis ka na. Hihintayin kita sa baba.”

     Nakakaramdam pa rin siya ng kaba sa nalalapit na pagkikita nilang muli ng mga magulang niya pero hindi na kasing-tindi ng kanina. Sana ay maayos na ang problema niya para bumalik na sa dati ang takbo ng lahat.

     Inumpisahan na niyang mag-ayos ng sarili para hindi masyadong maghintay ng matagal sa kanya si Nicko.

ANG KABANG naramdaman ni Nickie habang nasa biyahe sila ni Nicko ay lalong tumindi nang sa wakas ay marating nila ang pupuntahan.

     Nanatili siyang nakatayo sa tabi ng sasakyan habang nakatingin sa malaking bahay na tinirhan niya sa loob ng dalawampu’t-isang taon. Surely, she missed their house. And their parents, of course.

     Naramdaman niya ang pagtabi ni Nicko sa kanya. “Ready?” tanong nito.

     Tumango siya. It’s now or never. Hindi siya dapat kabahan dahil mga magulang naman niya ang kakaharapin niya. Alam niyang hindi siya sasaktan ng mga ito. Pinairal lang talaga niya ang katigasan lang talaga ang ulo niya.

     Ginagap nito ang kamay niya kaya napabaling siya dito. Sinalubong siya ng masuyong ngiti nito. “’Wag ka nang kabahan. Nandito lang ako sa tabi mo, okay?” paga-assure nito sa kanya.

     Dahil sa sinabi nito at sa ngiti nito ay nawala ang anumang kabang nararamdaman niya. Nakangiting tumango siya at nagpagiya dito papasok sa loob.

      Si Miel, isa sa mga kawaksi nila ang nagbukas sa kanila. Anak ito ng yaya niyang si Yaya Mela. Mas matanda lang ito sa kanya ng dalawang taon at kasundo niya ito.

      Nanlaki ang mga mata nito nang makita siya nito. “Ma’am Dominique!” masayang bati nito sa kanya. “Welcome home.”

      Ngiti lang ang naging sagot niya dito. Si Nicko na ang nagtanong dito kung nasaan ang mga magulang niya. Iginiya naman sila nito sa pool area kung saan nakatambay ang Mommy at Daddy niya.

     Agad lumingon ang mga ito nang tawagin ni Nicko ang pansin ng mga ito. Gulat na gulat ang ekspresiyon ng mga ito nang makita siya.

     “Dominique, anak.” anang Mommy niya at tumakbo palapit sa kanya. Agad siyang niyakap nito ng mahigpit.

     Hindi niya napigilan ang mga luha niya sa pagbalong nang maramdaman ang pamilyar na init na hatid ng yakap ng kanyang ina. Gumanti siya ng mahigpit ding yakap dito. “I missed you, Mommy.” garalgal ang tinig na sabi niya.

     “Oh god, I miss you more, baby.” umiiyak ring sagot nito.

      Nang ilayo siya nito sa katawan nito ay sunod niyang sinunggaban ng yakap ang daddy niyang hindi nila namalayang nakalapit na sa kanila. “I missed you, daddy. I’m sorry kung umalis ako at iniwan ko kayo. Sorry kung naging matigas ang ulo ko. Hindi ko po sinasadyang saktan kayo ni mommy sa pag-alis ko.”

     Hinagod nito ang buhok at likod niya. “It’s okay, sweetie. Ang importante ay bumalik ka na. ‘Yon lang ang mahalaga sa’min ng mommy mo.” halata sa boses nito ang pinipigilang emosyon.

     Nang makabawi at mahamig nila ang mga sarili nila ay hinawakan ng mga magulang niya ang magkabilang kamay niya. “Hindi ka na uli aalis, hija. Di ba? Hindi mo na uli kami iiwan ng daddy mo?” tanong ng mommy niya.

     Sunod-sunod ang ginawa niyang pag-iling. “Hindi na po. Hindi na po ako aalis. Hindi ko na po kayo iiwan.” paniniguro niya sa mga ito.

     Halatang Nakahinga na ng maluwang ang mga ito. “Walang nagbago, okay? Hindi ka man namin kadugo ng mommy mo, anak ka pa rin namin. At ‘yon ang tatandaan mo. Maliwanag?” anang daddy niya.

     Nakangiting tumango siya. Muli ay nagyakap silang tatlo. “I love you, mommy. I love you, daddy.” madamdaming sabi niya sa mga ito.

     “I love you too, baby.” magkapanabay na sabi ng mga ito.

     Hanggang sa makapasok sila sa loob ng bahay ay hindi na binitiwan ng mga ito ang kamay niya. Bigla niyang naalala si Nicko. Nakalimutan na niya ito dahil natuon na ang buong atensiyon niya sa mga magulang niya. “Sandali lang po. Hahanapin ko lang po si Nicko.” pasintabi niya sa mga ito.

     Naabutan niya itong nakasandal sa kotse nito paharap sa front door. Tinakbo niya ito at dinaluhong ng yakap. “I did it, Nicko. I did it. Naharap ko sila ng maayos.” masayang pagbabalita niya dito.

     Gumanti ito ng yakap. “And I’m proud for you, honey. Very proud.” bulong nito sa tapat ng tainga niya pagkatapos ay isinubsob nito ang mukha sa leeg niya.

     Bahagya siyang lumayo rito ngunit nananatiling nakapulupot ang mga braso niya sa leeg nito. “Thank you, Nicko. Thank you so much.”

     Ngumiti ito at hinapit siya sa baywang palapit ito. “Anything to make you happy, honey. Palagi lang akong nandito sa tabi mo, okay?”

     Masayang tumango siya. Inilapit niya ang kanyang mukha rito para bigyan ito ng halik sa pisngi ngunit imbes na sa pisngi nito maglanding ang labi niya ay lumapat ‘yon sa mga labi nito na labis na ikinagulat niya.