CHAPTER SIX

NAPAMAANG pa rin si Nica kay Simon.

     Hindi niya alam kung ano ang sasabihin dito. Katulad ng palaging nangyayari ay bumilis na naman ang tibok ng kanyang puso. Mas mabilis nga lang ngayon at parang gusto na niyong lumabas mula sa rib cage niya. Hindi niya alam kung paano bigla na lang nitong sinabi ang mga katagang iyon sa gitna ng masinsinang pag-uusap nila tungkol sa problema nito at ng ama nito.

     Mayamaya ay huminga ito ng malalim. “Wala ka man lang bang sasabihin?” tanong nito. Halatang hindi ito mapakali sa puwesto nito. Tuluyan na itong kumalas mula sa pagyakap sa kanya.

     “Hindi ko alam kung anong sasabihin eh.” pag-amin niya. “Ngayon lang kasi may nagsabi sa’kin niyan bukod sa pamilya ko.” mahigpit ang Daddy niya maging ang mga kaibigan niya sa kanya sa Korea kaya ang kahit na sinong nagtatangkang manligaw sa kanya ay hindi umuubra sa mga ito. Pero iba ang sitwasyon ngayon. Wala si Renzo o ang kahit sino sa mga kaibigan niya at ang Daddy niya para kilatisin ito.

     “Ngayon lang naman din kasi ako nagsabi ng ‘I love you’ sa isang babae.” nahihiyang pag-amin nito. “At sa hindi pa inaasahang pagkakataon.” nagkamot pa ito ng kilay.

     “Why me?” biglang tanong niya.

     Tumingin ito sa kanya. Pagtataka ang nakaguhit sa guwapong mukha nito. “What?”

     “Why me? I’m sure maraming babae diyan na naghahabol sa’yo di ba? Bakit ako?”

     “Marami ngang babae diyan pero hindi ko naman sila gusto. Ikaw ang gusto ko eh.”

     “Nao-overwhelm ako. Flattered ako dahil sinabihan mo ‘ko ng ‘I love you’ pero Simon, hindi pa ako sigurado sa nararamdaman ko eh.” pagsisinungaling niya. Alam niya sa sarili niya na mahal na niya ito dangan lamang ay pinangungunahan siya ng takot. Takot na hindi niya alam kung saan nanggagaling at para saan.

     Hinawakan nito ang dalawang kamay niya at dinala nito ‘yon sa mga labi nito. Kakaibang init ang lumukob sa kanyang sistema dahil sa paghalik nito sa kanyang mga kamay. “Hindi naman kita minamadali eh. I just want you to know what I feel about you. No pressure. Let’s take baby step at a time.” masuyong sabi nito sa kanya.

     “Kaya mong maghintay?” paniniguro niya.

     Ngumiti ito ng matamis bago tumango. “Maghihintay ako hanggang sa maging handa ka na. Basta hayaan mo lang ako na iparamdam sa’yo kung ano talaga ang nararamdaman ko. At huwag kang sasagot hangga’t hindi mo nararamdaman sa puso mo na mahal na mahal mo na ako.”

     Tiningnan niya ito ng mataman. Hindi naman ito mukhang nagbibiro lang. Nasa mga mata nito ang kaseryosohan at sinseridad sa sinasabi nito. Naliliyo siya dahil sa mga emosyong sabay-sabay na pumapaloob sa kanya.

     “Can you do that?” tanong nito.

     Kumunot ang noo niya. Dahil sa pag-iisip at paga-assess sa nararamdaman niya ay nakalimutan na niyang nag-uusap nga pala sila. “Do what?”

     He chuckled then pinched her nose. “Ikaw talaga kung saan-saan lumilipad ang isip mo eh ako ang kasama mo dito.”

     “Sorry.” paghingi niya ng paumanhin. “So... Can I do what?” ulit na tanong niya dito.

     “Puwede mo ba akong hayaang iparamdam sa’yo na mahal kita kahit hindi ka pa sigurado sa nararamdaman mo para sa’kin? At puwede bang hintayin mong maging “Oo” ang sagot ng puso mo bago ka sumagot sa’kin?” marahang tanong nito.

     “Sigurado ka ba talaga Simon?” paniniguro niya.

     “Ang kulit mo. Oo nga sabi.” natatawang sagot nito bagaman mahihimigan pa rin ang kaba sa boses nito.

     Tumango na lang siya para hindi na humaba pa ang kanilang usapan. Para siyang tumakbo ng malayo dahil nakaramdam siya ng pagod. Pagod dahil sa pag-iisip ng kung ano-anong bagay.

     Umayos ito ng upo at hinapit siya palapit dito. Hindi na niya ito pinigilan sa gusto nitong gawin. Sinandig niya ang kanyang ulo sa balikat nito at ipinikit ang kanyang mga mata. Dadating rin ang araw na hindi na siya matatakot na aminin dito ang nararamdaman niya dito. Sisiguruhin niya na kapag dumating ang araw na ‘yon ay iyon ang magiging pinakamasayang araw sa buhay nilang dalawa.

NAGMAMADALING bumaba ng hagdan si Nica ng araw na ‘yon.

     Napasarap ang tulog niya ng hapong iyon at hindi niya namalayan ang oras. May gig sila ng gabing ‘yon at late na siya sa oras ng usapan nila ng mga kabanda niya.

     Palabas na siya ng bahay ng tawagin siya ni Chris. Kasama nito sina James, Paolo at Rob na nakaupo sa sofa sa sala. “Saan ka pupunta?” tanong nito sa kanya.

     “May gig kami Kuya Chris. Late na nga po ako eh.”

     Tumingin ito sa suot na relo. Pagkatapos ay binalingan nito ang mga kasama nito. “Hatid natin si Nica.” yaya nito sa tatlong lalaki.

     “Naku ‘wag na Kuya. Okay lang po ako. Magta-taxi na lang po ako.” tanggi niya.

     Tumayo ang mga ito mula sa pagkakaupo at lumapit sa kanya. Inakbayan siya ni James at naglakad na sila palabas ng bahay. “We insist. ‘Wag ka ng mahiya sa’min.”

     Hindi na siya nakatanggi sa pamimilit ng mga ito. Nang mai-park ni Kuya Chris ang sasakyan ay dali-dali siyang bumaba. Sumilip siya sa nakabukas na bintana ng sasakyan. “Thank you sa paghahatid ha.” aniya at tumakbo na papasok sa loob ng bar.

     Ang nakasimangot na si Terrence ang naabutan niya sa bar counter. Nakapanglumbaba ito habang nakatingin sa makeshift stage. Tinapik niya ito sa balikat. “Sorry, late ako.” hinihingal pang sabi niya. Hindi man lang siya pinansin nito. Nakatutok ang buong pansin nito sa kasalukuyang bandang tumutugtog. Binalingan niya si Garen, ang isa sa mga bartender sa bar na iyon. “Pahingi ako ng tubig, Garen.”

     Nang iabot nito sa kanya ang isang baso ng malamig na tubig ay tinungga niya ‘yon. Humingi pa siya ng isa. “Mukhang uhaw na uhaw ka ha.” puna nito.

     Umupo siya sa stool na katabi ng kinauupuan ni Terrence. “Nakatulog kasi ako kaya late akong dumating.” luminga-linga siya sa paligid. “’Asan sila Renz?” tanong niya dito.

     Inginuso lang nito sa kanya ang daan papunta sa opisina ni Choi. “Kanina pa nga sila doon eh.”

     Tumango-tango lang siya. Muli niyang binalingan si Terrence nang marinig niyang bumuntong-hininga ito. “Hoy, anong problema mo?”

     “In love na yata ako.” halos pabulong lang ang pagkakasabi nito niyon ngunit umabot ‘yon sa kanyang matalas na pandinig. Tiningnan niya si Garen. Mukhang narinig din nito ang sinabi ng kaibigan niya. Nang tingnan niya ang stage ay ‘tsaka niya naunawaan ang sinasabi nito.

     Ang kasalukuyang tumutugtog ay ang bandang Fallen Angels. Puro babae ang mga miyembro ng naturang grupo. Isa ito sa mga bandang regular na tumutugtog doon bukod sa kanila.

     Kilala niya kung sino ang tinutukoy ng kaibigan niyang si Terrence. Si Jam, ang drummer ng banda. Madalas niyang mapansin ito na nakatingin sa dalagang sa tantiya niya ay mas bata lang sa kanya ng dalawang taon.

     Huminga siya ng malalim. Mukhang sa wakas ay may nakasungkit na ng puso sa pinakasuplado sa mga kaibigan niya. Hinayaan na lang niya ito sa ginagawa nito at humingi na lang kay Garen ng puwede niyang makain habang hinihintay niya sina Renzo at Choi na lumabas ng opisina ng huli.

     Saktong natapos siya sa kanyang pagkain ng lumapit sa kanila ang mga hinihintay nila. “Bakit ka late?” bungad na tanong ni Renzo sa kanya.

     “Nakatulog kasi ako eh.”

     “Uminom ka?”

     “Hindi ah.” tanggi niya.

     Tiningnan nito si Garen. “Uminom ba ‘to?” tanong nito at itinuro pa siya. Halatang hindi ito naniwala sa isinagot niya sa tanong nito.

     Umiling si Garen. “Kumain lang ‘yan. Hindi ko rin naman bibigyan kapag nanghingi eh.” nakangising sagot nito.

     Kabisado na siya ng mga ito na tuwing nando’n sila ay palagi siyang umiinom lalo na kapag may gig sila. Nakasanayan na niya ‘yon kahit na noong nasa Korea pa siya at hindi na niya naalis sa sistema niya ang gano’ng gawain. Kahit ang kanyang ama ay nagsawa na sa kasasaway sa kanya.

    Hindi naman kasi siya madaling tamaan kapag umiinom siya ng alak. Mataas ang alcohol tolerance niya kaya hindi siya nangangamba na matulad sa mga taong nalalasing.

     “Hindi tayo nakapag-practice kanina. Anong mga kakantahin natin?” tanong sa kanila ni Choi.

     Nagkibit balikat lang siya. Umiling naman si Renzo at bumuntong hininga lang si Terrence. Binatukan ito ni Choi. “Aray naman. Makabatok naman eh.” angal nito.

     “Kanina ka pa nakatunganga diyan eh. Kung nilalapitan mo ba naman eh di sana natapos na ang problema mo.” panenermon naman nito kay Terrence.

     Inis na tumayo ito at iniwan silang nakamaang lang dito. Binalingan niya si Choi. “Lagot ka Kuya Choi nagwalk-out si Terrence. Wala na tayong bassist.” paninisi niya dito.

     Kampanteng umupo ito sa binakanteng puwesto ni Terrence. “Babalik din ‘yon. Takot lang niya.” nakangisi pa ito nang sabihin iyon.

     Napapailing na lang siya sa kalokohan nito. Nang matapos ang set ng Fallen Angels ay iniwan na siya nina Choi at Renzo para ayusin ang stage para sa kanila. Hindi nga nagkamali si Choi, bumalik si Terrence pero mukhang hindi pa rin maganda ang mood nito. Nakasimangot pa rin ito habang tinotono ang gitara nito.

     “Mind if I join you?” tanong ng isang mahinhing boses mula sa likuran niya.

     Nilingon niya ito. Nakita niya ang isang magandang babae na nakatayo sa likuran niya. Simple lang ang hitsura nito pero napakaganda nito. Wala itong kahit anong make-up kaya naman napatunayan niyang natural talaga ang kagandahang taglay ng babaeng nasa harap niya ngayon.

     Maputi ito. Mahaba ang buhok at sa tingin niya ay mas matangkad lang siya dito ng kaunti. Kung hindi lang sa suot nitong simpleng baby tee at skinny jeans ay mapagkakamalan niya itong isang model.

     “Ako ba ang kausap mo?” tanong niya rito.

     Ngumiti ito. Napakunot noo siya. Pamilyar sa kanya ang ngiting iyon ng babae. Para bang nakita na niya ito. “Hindi mo na ba ‘ko naaalala Monica?”

     Nanlaki ang kanyang mga mata nang marinig niya ang itinawag nito sa kanya. Walang tumatawag sa kanya na Monica maliban sa iisang tao lang. “Cola?”

     Lalong lumuwang ang ngiti nito. Ibinuka nito ang mga bisig. Kaagad naman siyang yumakap dito.

     Kaklase at kaibigan nila ito nina Renzo sa Korea. Bigla na lang itong nawala noon at nalaman na lang nilang umuwi ito ng Pilipinas kasama ang mga magulang nito at hindi na babalik pa sa Korea.

     Ito rin ang babaeng hanggang ngayon ay iniingatan pa rin ni Renzo sa puso nito. Bukod sa kanya at sa ina ni Renzo, ito lang ang babaeng tanggap ang kanyang kaibigan kahit na hindi maganda ang reputasyon ni Renzo sa dati nilang eskuwelahan.

     “Kumusta ka na?” tanong niya rito ng maupo ito sa tabi niya.

     “Okay naman. Medyo busy sa work. Hindi ako sigurado kung ikaw nga ang nakita ko kanina nang pumasok ako dito. Buti na lang kilala ka ng mga kasama ko kaya nakumpirma kong ikaw nga ‘yan.” nakangiting sabi nito sa kanya.

     “Wala namang nagbago sa’kin ah. Cute pa din naman ako kaya imposibleng hindi mo ako makilala.” pagyayabang niya.

     Ginulo nito ang buhok niya. “Hindi ka pa rin talaga nagbabago. Mayabang ka pa rin.”

     “Syempre kailangan sa buhay yan. Sa inyo lang naman ako ganito nina Renz eh.”

     Natigilan ito nang marinig ang pangalan ng kaibigan niya. “Si R-Renz?” nautal na pag-ulit nito sa pangalang binaggit niya.

     “Yeah. Si Renz. Ayun siya oh.” aniya at itinuro ang stage kung saan naroroon ang binata.

     Sinundan nito ng tingin ang itinuro niya. Nakita niya ang pagbabago ng ekspresyon sa magandang mukha nito. Lumamlam iyon at nabasa niya ang pangungulila sa mga mata nito. Ang ibig sabihin ay wala talaga itong naging koneksyon pa sa kaibigan niya magmula ng umalis ito ng Korea.

     Tinapik niya ito sa balikat. “’Want to talk to him?” nakangiting tanong niya rito. Ngayong nasa iisang lugar na silang tatlo, hindi na niya palalagpasin ang pagkakataon na magkita at magkausap ang dalawa sa mga matatalik na kaibigan niya.

     “Kakausapin kaya niya ako?” nag-aalalang tanong nito.

     “Oo naman. Ako ang bahala. Kapag hindi ka niya kinausap, ipapasalvage ko siya.” paniniguro niya na hinaluan pa niya ng pagbibiro.

     Bumalik na ang ngiti sa mga labi nito. “Babalik na muna ako sa table namin.” paalam nito.

     Tumango naman siya. “Okay. Pupuntahan na lang kita mamaya after ng set namin.” aniya at tumayo na nang senyasan siya ni Choi na umakyat na ng stage.

     Nakaisip siya ng isang magandang ideya. Binulungan niya si Renzo. Kumunot ang noo nito pero nang pandilatan niya ito ay tahimik na tumango na lang ito. Sinabi rin niya kina Choi at Terrence ang sinabi niya sa kanyang kaibigan. Nang humarap siya sa mga tao ay itinutok niya ang kanyang pansin sa kinaroroonan ni Cola.

     “Good evening ladies and gentleman. I hope you are having a great time tonight. Our first song is a very special one. This song is very important to my best friends and I want to personally dedicate this to them.”

     “You and me we got along just fine, but deep inside I know there is more. Right next to you, I know you’re the right one. Can’t fight this feeling I’m taking chances now.  In my heart I feel that this is something real. I don’t wanna let this moment go.

     “Why oh why do I feel this way. When I’m with you i feel so alive. Why o why will I hideaway I can’t help it, I’m falling in love with you.”

     Habang kumakanta siya ay hindi niya inaalis ang kanyang tingin kay Cola. At sa malamlam na ilaw ay nakita niya ang pasimpleng pagpapahid nito ng luha na marahil hindi napigilang umalpas sa mata nito.

     Ang kantang kanyang kinakanta ay isa sa mga kantang ginawan nila noon ng cover nina Renzo para ibigay kay Cola. Gustong-gusto ni Cola ang boses ni Renzo kapag kumakanta ito kaya naman nagrequest ito sa binata kung puwede itong gumawa ng isang buong album na puro cover songs.

     Hindi naman nagdalawang salita ang dalaga kay Renzo at agad hiningi ang tulong ng buong banda. They were more than willing to help their friend, of course. They knew how much Renzo loves Cola kaya kahit ano ay gagawin nila nina Choi at Terrence basta maging masaya lamang ang kanilang mga kaibigan.

     Nang matapos ang kanilang first set ay dali-dali siyang bumaba ng stage para puntahan si Cola. Pero bago pa siya nakalayo ay tinawag na siya ni Renzo. Nang lingunin niya ito ay magkasalubong ang mga kilay nito habang nakatingin sa kanya.

     “What?” nagtatakang tanong niya dito.

     “What are trying to do?” balik tanong nito.

     Siya naman ang gustong magsalubong ang mga kilay sa tanong nito. “Anong sinasabi mo?”

     “Anong ginagawa mo?”

     Sasagot pa sana siya nang biglang may magsalita mula sa likuran nila. Nang tingnan niya kung sino ‘yon ay nakita niya si Cola na nakatingin sa kanila ni Renzo.

     Nginitian niya ito at hinila palapit sa kanila. “Surprise Renz---“ bago pa niya matapos ang sasabihin ay bigla na lang sinunggaban ni Renzo si Cola ng yakap. Dahil do’n ay nabitiwan niya ang braso ng dalaga.

     Gumanti naman ng yakap si Cola dito. Napangiti siya. Mukhang sa wakas ay madudugtungan na ang love story ng mga ito na matagal na niyang kinakikiligan. Nasa mukha ni Cola ang labis na kasiyahan at alam niyang gano’n din ang kasalukuyang nararamdaman ni Renzo.

     Iniwan na niya ang mga ito upang mapagsolo at naglakad na siya papunta sa mesang palagi nilnag pinupuwestuhan. Nakangiting binalingan niya sina Choi at Terrence na nakatingin din kina Renzo at Cola. Katulad niya ay mukhang masayang-masaya rin ang mga ito at sa wakas ay muling nagkita ang dalawang kaibigan nila at kumpleto na uli silang lima.