only for you

CHAPTER ONE

BAHAGYANG idinilat ni Simon ang kanyang isang mata nang maramdaman niyang may yumuyugyog sa kanya. Napa-ungol siya at bumiling ng higa sa kabilang panig ng kanyang kama nang makita ang mukha ng kanyang inang si Rachel Jimenez.

     May ideya na siya kung bakit ito ang mismong gumi-gising sa kanya. Kadalasan ay ang mga kasambahay lamang ang pumapasok sa kanyang silid para gisingin siya pero kapag ang ina na niya ang pumasok doon at ginising siya sa napaka-agang oras ay alam niyang importante iyon.

     Umupo siya at sumandal sa headboard ng kama habang kinukusot ang kanyang mata ‘tsaka siya tumingin dito. "What is it 'Ma?" tanong niya sa inaantok pang tinig. Masakit pa ang kanyang ulo dala ng kalasingan nang nagdaang gabi. Madaling araw na siya naka-uwi dahil hindi siya pinayagan ng kanyang kaibigang si Neil na umuwi hangga't hindi ito nakakatulog. Iniintindi na lamang niya ang kasalukuyang sitwasyon ng kanyang matalik na kaibigan.

     “You’re Dad wants to talk to you.” malambing ang boses na sabi nito. Gano’n talaga ang boses ng kanyang ina. Hindi nga niya alam kung may kakayahan ba itong magalit o nagawa na ba nitong magalit sa buong buhay nito. Hindi pa naman kasi nila nakikita itong nagtaas ng boses, nainis o nagalit kahit minsan.

     Kumunot ang kanyang noo sa sinabi nito. “Me?” paniniguro niya. Bakit naman siya gustong kausapin ng Daddy niya? The high and mighty Manuel Jimenez wants to talk to him? Tumawa siya ng mapakla. “Himalang gusto niya akong makausap.” patuyang sabi niya.

     Kahit noon pa mang bata siya ay hindi na naging maganda ang pakikitungo ng kanyang ama sa kanya. Hindi niya alam kung bakit malayo ang loob nito sa kanya. Sa kanya lang naman ito gano’n dahil malapit ito sa dalawang nakatatanda niyang kapatid na sina Philip at Chris.

     Sinubukan naman niyang makipaglapit dito ngunit palagi lang siya nitong itinataboy. Malamig palagi ang pakikitungo nito sa kanya at ang mga kalokohan lang niya ang palaging nakikita nito. Ginawa niya ang lahat para mapansin nito. Nagsikap siya sa kanyang pag-aaral at sumali siya sa Philippine Football Team para kahit papaano ay may maipagmalaki siya dito ngunit wala bale-wala pa rin iyon dito. Kaya naman nagsawa na din siyang paluguran ito at hinayaan na lang na gano’n ang pakitungo nito sa kanya.

     Gusto na sana niyang bumukod ng tirahan upang makalayo siya dito ngunit ayaw naman siyang payagan ng kanyang ina at mga kapatid. Sa kanilang tatlong magkakapatid ay siya lang ang wala pang full-time job dahil kahit papaano ay may kinikita naman siya sa pagiging isang freelance photographer. Ngunit kahit naman gano’n ay hindi siya humingi ng kahit na anong pera sa kanyang mga magulang at mga kapatid simula nang makapagtapos siya. Ang perang mayroon siya ay ang nakuha niya sa sariling paghihirap niya at sa trust fund na iniwan sa kanya ng  Lola niya at nakuha niya noong tumuntong siya sa edad na disi-otso.

     Bumuntong hininga ito. “Sige na naman anak. Baka importante ang pag-uusapan ninyo kaya puntahan mo na siya sa study room. Alam mo na ayaw niya ng pinag-hihintay.”

     Bumuntong hininga din siya. Alam niya ‘yon. Pero dahil hindi siya sanay na kinakausap ng kanyang ama ay hindi niya maiwasang mag-alinlangan kung pupuntahan ba niya ito o hindi. Tiningnan niya ang kanyang ina. Mahal niya ito at ayaw niyang makitang nasasaktan ito. Lahat ay gagawin niya kahit na ang makipag-usap sa kanyang ama para lang ipakita sa kanyang ina na ginagawa niya ang kanyang parte bilang anak.

     Tumayo na siya at dumeretso sa banyo. Naghilamos at nagmumog lang siya at bumalik na siya sa kanyang kwarto. Hindi na siya nag-abalang magpalit ng damit dahil mag-uusap lang naman sila. Hindi na naman siguro pupunahin pa ng kanyang dakilang ama ang suot niya. Naabutan niya ang mommy niya na tinutupi ang kanyang kumot. “Mommy iwan mo na ‘yan. Ako na lang ang mag-aayos niyan pagbalik ko dito.” pigil niya dito. Hinawakan pa niya ang mga kamay nito para siguruhing titigil nga ito sa ginagawa. Hinila na niya ito palabas ng kanyang silid at pinuntahan ang daddy niya sa study room.

     Akmang bubuksan na niya ang pinto nang pigilan siya ng mommy niya. Kunot-noong tiningnan niya ito. “Ikaw na lang ang pumasok sa loob at ipaghahanda ko pa kayo ng almusal sa kusina.” nakangiting sabi nito at hinaplos ang kanyang pisngi.

     Nagtataka siya sa kanyang ina. Bakit parang may iba sa ikinikilos nito? Parang may alam ito na hindi niya alam. Kahit na naguguluhan pa din siya ay hinayaan na niya itong iwan siya doon at pumasok na sa loob. Ang inaasahan niya ay ang daddy lang niya ang tao sa loob ng silid pero hindi pala. Nandoon din ang kanyang mga kapatid at isa pang lalaki na sa tingin niya ay nasa singkuwenta na ang edad.

     “Simon...” tawag sa kanya ng daddy niya sa pormal na tinig.

     Tiningnan niya ito. Pormal na pormal ang mukha nito. Binaling niya ang tingin sa kanyang mga kapatid. Tahimik na nakamasid din sa kanya ang mga ito. Parang sinasabi ng mga hitsura ng mga ito na maging ang mga ito ay walang alam sa kung bakit sila nandoon lahat.

     Akmang hahakbang na siya palapit sa mga ito ng biglang bumukas ang pinto ng study. Dahil hindi naman siya umalis sa kanyang pwesto at dahil sa biglang pagbukas no’n ay natamaan siya sa likod dahilan para sumubsob siya sa sahig. Napangiwi siya. Pakiramdam niya ay nabali ang spinal cord niya sa lakas ng pagkakatama sa kanya ng pintuan.

     Agad naman siyang dinaluhan ng mga kapatid niya. “Okay ka lang ba Mon?” tanong ng kanyang Kuya Chris. Maging ito ay nakangiwi habang nakalapat ang isang kamay nito sa kanyang likod.

     “Mukha ba ‘kong okay?” halos pabulong na sagot niya dito. Hindi niya magawang tumayo dahil masakit talaga ang kanyang likod. Maging si Philip ay hindi tumigil sa paghimas sa nasaktan niyang likod para marahil mabawasan ang sakit niyon.

     “Kuya okay ka lang?” tanong ng boses ng isang babae.

     Nilingon niya ito. At sinalubong siya ng nag-aalalang tingin ng isang dalagitang sa tingin niya ay nasa labing-dalawang taong gulang pa lamang. Maganda ito. Sa tingin niya ay hindi ito purong Pilipino dahil singkit ang itim na itim na mga mata nito.

     Tango lang ang isinagot niya dito at sinubukan niyang tumayo. Tinulungan naman siya ng mga kapatid niya at inalalayan siya hanggang sa pag-upo sa sofa kung saan nakaupo ang mga ito. Muli niyang tiningnan ang batang babae sa kanyang harap. Nakaupo na ito sa tabi ng lalaking bisita ng daddy niya at nakatingin sa kanya. May kung ano sa paraan ng tingin nito sa kanya na nakapagpa-ngiti sa kanya.

     Ang cute nito. Mukha itong manyika. Maputi at makinis ang balat nito. Matangos ang ilong nito at manipis ang mala-rosas na labi nito.

     Gumanti naman ito ng ngiti. Natigilan siya ng makita niya ang ngiti nito. Pantay ang maliliit at mapuputing mga ngipin at lumitaw ang mga malalalim na biloy sa magkabilang pisngi nito. Mukha itong isang batang nagkaroon ng isang bagong kaibigan kung makatingin sa kanya. Kumikislap pa ang mga mata nito na wari’y tuwang-tuwa sa ginawa niyang pag-ngiti dito.

     Narinig niyang tumikhim ang kanyang ama. Nang tingnan niya ito ay mataman siya nitong tinitingnan. “What do you want to talk about, Dad?” pormal na tanong niya dito. Hindi iyon ang oras para makipagngitian siya sa kung sinuman ang batang nasa harap niya.

     “I want you to meet Enrique Lee.” Pagpapakilala nito sa lalaking nakaupo sa katapat ng sofang inuupuan nilang magkakapatid. “He’s a good friend of mine from Korea and this girl beside him is his only girl, Monica Lee.” anitong itinuro ang batang babae. Bahagyang lumambot ang ekspresyon ng mukha nito nang tingnan ang batang babae.

     Yumukod ang babae sa kanila. “Annyeonghaseyo yorobeun. Jeirumun Monica Lee imnida, Nica for short.” Pagpapakilala nito sa lenggwahe ng mga ito.

     “I told you not to speak in Korean anymore. We’re in the Philippines so you should speak in Filipino all the time.” saway dito ng ama nito.

     Sumimangot lang ang dalaga. “Arasseo.” anito. Hindi man niya maintindihan ang sinasabi ng dalaga ay natutuwa siya sa paraan ng pagsasalita nito ng Korean. He found it adorable actually. Cute.

     “Nice to meet you little girl.” Nakangiting sabi niya dito.

     Nagsalubong ang makakapal na kilay nito. “Little girl?”

     Napakunot-noo siya. Sa paraan ng pagkakatingin nito sa kanya ay parang may sinabi siyang hindi maganda o nakaka-offend para dito. Tiningnan niya ang kanyang ama na tahimik lang na nakamasid sa mga nangyayari. “She’s already twenty-four.” Sabi nito sa seryosong tinig.

     Gulat na muli niyang tiningnan si Nica. “Twenty-four ka na?” kompira niya dito. Wala sa hitsura nito na lagpas beinte na ang edad nito. Ang akala pa naman niya ay nasa dose-anyos pa lang ito.

     “Ayaw niya na tinatawag na little girl.” anang daddy nito na tagilid ang pagkakangiti.

     “I’m sorry.” hingi niya ng paumanhin dito.

     Tumango lang ito at hindi na ulit nagsalita. Nawala na ang kislap sa singkit na mga mata nito at hindi na din ito ngumiti.

     “Ano ba ang pag-uusapan natin, Dad?” basag ni Philip sa namuong katahimikan sa paligid.

     Tumikhim muna ang kanyang ama bago nagsimulang magsalita. “As I’ve said earlier, Enrique is a good friend of mine. Babalik na siya ng Korea bukas para asikasuhin ang mga negosyo nila doon at gusto niyang iwan dito sa Pilipinas si Nica.” maikling paliwanag nito.

      “What’s that got to do with us? I mean bakit kailangan mo pang ipaalam sa’min ‘yan, Dad? As if naman may magagawa pa kami kung nakapag-decide ka na di ba?” ani Chris. Sa kanilang tatlong magkakapatid ay ito lang ang may lakas ng loob at tapang na sumagot-sagot sa kanilang ama. Hindi naman ito pinipigilan ng daddy nila kaya hindi na lang sila umiimik ni Philip. Kakampi kasi nila ang kanilang panganay na kapatid kaya ayos lang sa kanila ang minsang pagiging mahigpit nito.

     “She’s staying here.” deklara ng kanilang ama.

     Tumango-tango lang ang mga kapatid niya pero siya ay hindi umimik. Kahit naman subukan niyang magsalita o magbigay ng opinyon ay hindi rin siya pakikinggan nito o papansinin man lang. Katulad nga ng sinabi ng Kuya Chris niya, walang nakakapigil sa daddy nila sa mga desisyong binibitiwan nito.

     Muli niyang tiningnan ang dalaga. Tahimik pa rin ito at nakatingin sa direksyon niya ngunit alam niyang lagpas-lagpasan sa kanya ang tingin nito. Parang ang lalim ng iniisip nito at hindi na nito napapansin ang mga kasama nito sa paligid.

     “Gusto lang niyang magbakasyon muna dito dahil matagal na siyang hindi nakakadalaw dito sa Manila. Besides, andito ang mga kaibigan at kabanda niya dahil nagtayo na ng bar and restaurant ang isa sa kanila. Matagal na nga niya akong inuungutan na gusto niyang bumalik dito pero dahil sa hectic ang schedule ko ay hindi kami agad nakaalis ng Korea.” paliwanag ng ama ni Nica.

     “Wala ka bang ibang ginagawa sa Korea at gusto mong pumunta dito?” tanong ni Philip.

     “Nandito ang mga kaibigan ko. Trabaho ko na ring itinuturing ang pagkanta at pagbabanda kasama sila kaya nang minsang kausapin nila ako at sinabihan na gusto nila akong pauwiin dito para pabalikin sa banda naming ay pumayag na ko. Hindi ko na kasi makita ang sarili ko na iba ang ginagawa bukod sa nakasanayan kong trabaho eh.” paliwanag naman ni Nica. May nababasa siyang pangungulila sa mga mata nito. Siguro ay dahil name-miss na nga nito ang mga kaibigan nito. At sa hindi niya malamang kadahilanan ay nakaramdam siya ng kakaibang excitement sa isiping sa kanila mananatili ang dalaga.

     “If she wants to stay here then why not?” singit niya habang nakatingin ng deretso kay Nica. Nang tumingin ito sa kanya ay wala na ang pangungulilang nakita niya sa mga mata nito at napalitan ‘yon ng pagkairita.

     “If my Dad wants me to stay here then i’ll stay here. And besides Tito Manny already said yes so be it.” mataray na sabi nito habang sinasalubong ang titig niya.

     Nagkibit balikat lang siya. May kakaibang ugali ang babaeng ito na lalong nagpapatindi ng kanyang kuryosidad. He wants to know more about her. He wants to be friend with her. That’s what he realized while looking at her dark eyes.

     “So that’s settled then.” pinal na sabi ng kanyang ama bago binalingan ang kaibigan nito. “You don’t have to worry about your daughter, Erick. Hangga’t nandito siya sa amin ay ligtas siya. At hindi naman siguro siya malulungkot dito dahil marami naman siyang puwedeng pagkaabalahan bukod sa trabaho niya.” dagdag pa nito.

     Ngumiti si Mr. Lee ‘tsaka bumaling sa kanilang magkakapatid. “Kayo na ang bahala sa dalaga ko. I know she’s safe here.”

     “Bakit kung magsalita ka Daddy parang naghahabilin ka na?” ani Nica sa nagbibirong tinig habang nakangisi ito.

     Ginulo lang ni Mr.Lee ang buhok ng anak nito at inakbayan. “Syempre matagal din tayong hindi magkikita. I just want them to assure me that you’re in good hands.” natawa ito ng simangutan ito ng anak nito.

     Ang sarap panoorin ng mga ito na maglambingan ng gano’n. Halatang malapit ang mga ito sa isa’t-isa at normal na ang mga ganoong pag-uusap ng mga ito kagaya ng nangyayari ngayon. Napalingon silang lahat ng bumukas ang pinto ng silid at sumungaw ang mukha ng kanyang ina. “Kakain na. Tapos na ba ang usapan?” nakangiting sabi nito sa kanila.

     Sa pagkagulat niya ay biglang nagliwanag ang mukha ni Nica at patakbong lumapit sa mommy niya. Kumapit ito sa braso nito at nang muling humarap sa kanila ay nakangiti na ito. “Kain na tayo. Gutom na ako eh.” pagyayaya nito at nauna na sa paglabas ng silid kasabay ang kanyang ina.

     Iiling-iling na sumunod naman ang dalawang matanda na ngayon ay magkaakbay na. “Sa tingin ko ay mag-eenjoy nga ang anak mo dito.” sabi ng daddy niya kay Tito Erick.

     “Sa tingin ko din. Ngayon pa lang ay nagpapasalamat na ako sa asawa mo Manny dahil napapangiti niya si Monica.” may lungkot siyang nababanaag sa mukha nito.

     “Maligo ka na muna bago ka sumalo sa agahan. May practice game pa kayo mamayang alas-kwatro ng hapon di ba?” imporma sa kanya ng Kuya Chris niya.

     Wala sa sariling tumango lang siya habang ang isip niya ay lumilipad sa kung saan. Kahit na hindi na niya nakikita si Nica ay parang nakaukit na ito sa isip niya kahit na wala pa naman silang isang oras na magkakilala. Parang napaka-gaan ng loob niya dito at tuwang-tuwa siya sa iba’t-ibang ekspresyon nito habang nag-uusap-usap sila. Gusto niyang lalo pang mapalapit dito.

     Bakit siya nakakaramdam ng mga banyagang damdamin simula nang makita niya ang mukha nito? Bakit gusto niyang makilala pa ito? Bakit gusto niyang maging malapit dito? Bakit parang naaakit siya sa magandang ngiti nito? Bakit parang mahal na niya ito?

     Bigla niyang ipinilig ang kanyang ulo. Kung ano-ano na ang mga tanong na pumapasok sa kanyang utak. Imposibleng makaramdam kaagad siya ng pagmamahal sa isang babaeng ngayon lang niya nakilala. Una ay hindi pa niya alam ang totoong kahulugan ng salitang pagmamahal. Hindi pa naman siya nagmamahal ng totoo kahit madami na siyang naging karelasyon. Pangalawa ay hindi siya naniniwala sa ‘love at first sight’ kaya imposible ang huling tanong na pumasok sa isip niya.

     Tinapik niya sa balikat ang dalawang kapatid at bumalik na sa kanyang silid. Ligo lang ang katapat ng kung anuman ang nararamdaman niya. Inayos muna niya ang kanyang kama ‘tsaka siya naligo. Kalilimutan na niya ang mga tanong na gumugulo sa kanyang isip. Hindi lang naman sa kanya ibinilin ang babaeng iyon kaya wala siyang responsibilidad na bantayan at i-entertain ito sa lahat ng oras. Nandiyan pa naman ang mga kapatid niya at mga magulang niya para alalayan ito at tulungang makapag-adjust kung kailangan pa nga ba nito niyon.

     Mabilis na nag-ayos siya ‘tsaka lumabas ng silid bitbit ang kanyang sports bag at susi ng kotse niya. Nagsalo-salo na silang kumain at pagkatapos ay sabay-sabay silang magkakapatid na nagpaalam sa kanilang mga magulang na aalis na. Papasok na rin kasi ang mga ito sa kanya-kanyang mga trabaho.

     Hindi na niya nagawang makapagpaalam kay Nica dahil ang buong atensyon nito ay nasa kanyang ina na giliw na giliw dito.

     “Mag-iingat kayo.” bilin ng mommy nila.

     Hinalikan nila nito sa pisngi bago lumabas ng bahay.