Harlequin: The Devil's Heart

“For the first time, I cared for somebody's happiness more than myself.”

Parehong galit sa isa’t isa sina Francesca at Marcos. Sa lalaki isinisisi ni Francesca ang lahat ng masasamang nangyari sa kanya. Pagkatapos siyang paibigin nito at makuha ang gusto nito ay basta na lang itong umalis at nawala na parang bula.
Pagkalipas ng maraming taon, sinubukan niyang nakawin ang isang mahalagang bagay rito upang iligtas ang buhay ng taong kumupkop at nagmalasakit sa kanya. Ngunit binalikan siya ni Marcos at gusto nitong pagbayarin siya sa ginawa niya. Gusto nito na muli silang magpakasal. Kapalit niyon ay sasagutin nito ang lahat ng gastusin sa pagpapagamot sa taong kumupkop sa kanya.
Ayos na sana ang lahat. Ngunit sa paglipas ng mga araw na nakakasama niya ito, unti-unti na namang nahuhulog ang loob niya rito.
Paano kung malaman nito ang isang lihim na kahit kailan ay hindi na masosolusyunan pa? Tatanggapin pa rin ba siya nito? Isa pa, ni hindi niya alam kung kaya nitong suklian ang pag-ibig niya rito…




---super saya ko nang lumabas 'tong first book na 'to. :) it's like, 'wow, this is it!' do'n nag-umpisa ang motto na 'think positive. :)) walang bagay sa mundo ang nakukuha nang hindi pinaghihirapan. so, kailangan lang pagsikapan at siguradong makukuha mo rin ang nararapat para sa'yo. may plano si papa god para sa lahat. all you have to do is wait for your chance. :)

-nDr-

...bored...

super nonsense blog entry again from yours truly. ;)

i'm just wondering, why am i so affected when it comes to "FRIENDS" issues??? hahaha. so lame. i mean, pati ba naman ang gano'ng bagay ay pinoproblema ko pa? pathetic, right? gusto ko lang ilabas ang nararamdaman ko.

gusto ko lang malaman kung may mali ba talaga sa'kin kaya wala akong tunay na kaibigan o talagang tanga lang ako dahil madali akong magtiwala sa mga taong akala ko kaibigan ko 'yon pala ay hindi.

puwede naman sigurong sabihin na lang nila na "may kailangan lang ako sa'yo kaya ako lumalapit sa'yo pero ayokong makipag-kaibigan sa'yo" or "hindi dahil mabait ako sa'yo o madami kang binibigay na kung ano-ano sa'kin, magkaibigan na tayo. hindi ko gustong makipag-kaibigan sa isang katulad mo". masasakit na salita pero mas mabuti na 'yong ganyan kesa pinaaasa n'yo ang ibang tao sa mga ipinapakita n'yo sa kanila na karamihan ay pretensions lang pala.

minsan, mas maganda pa ang mag-isa na lang kaysa makisalamuha sa mga tao kung hindi mo naman alam kung sino sa kanila ang mapagkakatiwalaan. mas maganda pang matawag na loner kaysa makisama sa mga taong ayaw naman sa'yo.

'one is enough, two is too much.' kung hindi ka pa ba naman matuto sa mga past experience mo sa mga mapagpanggap na friends, aba tanga ka nga. masokista pa. dahil kahit alam mong tine-take for granted ka lang nila, pilit mo pa ring isinisiksik ang sarili mo sa kanila. 'no man is an island' pero kung mga taong whatever lang naman ang mga makikilala mo, mas magandang maging island ka na lang.

that's all. bow.

-nDr-

stressed and frustrated!

super stressed na ang ginagawa ko. editing lang pero feeling ko gumagawa ako ng panibagong story. >.< hindi ko na din alam kung tama pa ba 'yong mga ginagawa ko... mabuti na lang, hindi ko binura ang guidelines na binigay sa'kin. malaking tulong din 'yon.

kaya ngayon, pinagdadasal ko na sana matapos ko siya soon. dahil magiging busy na ko sa school. >.<

-nikki-

flavor me ^.^

biancalee

gumawa ako ng account sa flavor.me kasi ang cool niya. hindi na mahirap buksan isa-isa ang mga accounts mo. :) lahat kasi ng links nando'n na.

CHAPTER TEN

PALINGA-LINGA sa paligid si Simon habang kinakausap sila ng kanilang coach.

     Ang sabi ni Nica nang nagdaang gabi habang magkausap sila sa cellphone ay maaga raw ang flight nito pabalik ng Pilipinas nang araw na iyon upang makapanood ng game nila. Ilang oras na lang ay mag-uumpisa na ang laban ngunit wala pa rin ito.

     Hindi niya alam kung bakit nakakaramdam siya ng matinding kaba sa isiping wala pa ang kanyang nobya doon. Kanina pa rin niya tinatawagan ang cellphone nito pero ring lang iyon ng ring. Nasa’n na ito? Hindi ba ito natuloy na makauwi dahil sa ama nito? May nangyari bang masama dito? Bakit hindi man lang ito magpadala ng mensahe o tumawag sa kanya kung mahuhuli ito ng dating. Hindi siya makapag-concentrate dahil sa pag-iisip dito.

     Bahagya pa siyang nagulat nang may tumapik sa balikat niya. Si Rob ‘yon. “Okay ka lang ba?” tanong nito.

     Tumango lang siya.

     Mukhang hindi naman ito naniwala sa kanya dahil tinawag nito si Aly. Agad naman iyong lumapit sa kanila. Binulungan ito ni Rob pagkatapos ay iniwan na siya nito sa kanilang team captain. “Problema mo, Simon?” tanong nito sa kanya sa seryosong tinig.

     Nag-alinlangan siya kung sasabihin niya rito ang nararamdaman niya ngunit wala namang mangyayari kung sosolohin niya iyon kaya napagpasyahan niyang magsabi na ng totoo dito. “Si Nica kasi hindi pa dumadating eh. Ang sabi niya tatawag siya kapag nandito na siya sa Manila pero hanggang ngayon wala pa rin siya. Kinakabahan na ako.”

     Umiling-iling ito. “Tinawagan mo na ba sina Renzo? Baka alam nila kung nasa’n na si Nica.” suhestiyon nito.

     Dali-dali niyang kinuha sa bulsa ng shorts niya ang kanyang cellphone at nag-dial. Ngunit nakakailang tawag na siya ay hindi naman sinasagot ni Renzo ang cellphone nito. Bagsak ang mga balikat na binalikan niya si Aly at umiling.

     Tinapik siya nito sa balikat. “’Wag kang masyadong mag-alala. Baka na-traffic lang ang mga iyon. Or na-delay lang ang flight ni Nica pabalik. Relax lang buddy.”

     Huminga siya ng malalim at umupo sa isang bench doon. Paano siya makakapag concentrate sa laban nila kung ang isip niya ay lumilipad sa girlfriend niyang hindi pa nagpaparamdam. He needed to see her before the game. Pinayapa niya ang kanyang sarili. Inisip na lang niya ang mga dahilang sinabi sa kanya ni Aly. Posible namang na-delay lang ang flight nito o na-traffic lang ito sa daan.

     Ngunit nagsimula na ang laban ay wala pa rin ni anino nito sa paligid. Iniwan niya ang kanyang cellphone kay Patrick at binilinan ito na i-check ang cellphone niya maya’t-maya kung may tawag o text ang dalaga at senyasan siya para alam niya kung dumating na ito. Natapos ang first half ng game at mayroon na silang isang puntos. Wala man lang siyang nagagawa habang nasa field dahil maya’t maya ang sulyap niya kay Patrick. Hindi niya maibigay ang buong atensiyon niya sa ginagawa.

     Nagpapahinga siya sa bleacher nang tumunog ang cellphone niya. Sinagot agad niya iyon. Si Renzo ang tumatawag. “Hello?”

     “Pare pasensya ka na hindi ko masagot ang tawag mo, nagmamaneho kasi ako. Nandito na kami sa labas ng stadium kasama si Nica. Ang traffic kasi eh ‘tsaka delayed pa ‘yong flight namin kaya---“ hindi na nito natapos ang pagpapaliwanag dahil dali-dali siyang tumakbo at pinuntahan ang mga ito. Agad naman niyang nakita ang mga ito na naglalakad papasok.

     Sinalubong niya ng mahigpit na yakap ang nobya. “What took you so long? Why aren’t you answering my calls? You don’t know how worried I am just because you are not here yet.” tuloy-tuloy siya sa pagsasalita at hindi na inalintana na basang-basa siya ng pawis.

     Pilit na kinalas nito ang mga braso niyang nakapulupot dito. “Basa ka ng pawis Simon eh.” reklamo nito.

     “I’m sorry. I can’t help it. Kanina pa kita hinihintay eh.”

     “I’m sorry. I’m so sorry for being late.” hinging paumanhin nito. “Kumusta ang laban?”

     “One point na ang team namin. Zero naman ang sa kalabang team.” pag-iimporma niya rito. Hinawakan niya ito sa isang kamay at iginiya papunta sa gilid ng field. Nang makalapit sila ay binatukan siya ng malakas ni Aly.

     “Ouch.”

     “You deserve that, you idiot.” naiinis na sabi nito. “Bigla ka na lang umaalis nang hindi nagpapaalam.”

     “Sorry Kuya Aly. Kasalanan ko po eh.” nakangiwing singit ni Nica sa nakaambang panenermon ni Aly sa kanya.

     Hindi na umimik si Aly pagkatapos nitong tingnan ang kanyang nobya. Tahimik na tumalikod na ito at bumalik sa tabi ng iba pa nilang teammates. Pinaupo niya si Nica at ang mga kaibigan nito sa bakanteng bleacher. “Dito lang kayo ha. Gusto ko nakikita kita habang naglalaro ako.”

     Narinig niya ang impit na tili ni Cola. “Ang sweet talaga ni Simon.” sabi nito.

     “Opo. Hindi po ako aalis dito.” sabi naman ni Nica at nginitian pa siya ng matamis.

     Bago siya umalis ay ginawaran niya ito ng isang halik sa labi. “Good luck charm. I missed you baby. I’ll win this game for you.” nakangising habol niya.

     Nakita pa niya ang pamumula ng magkabilang pisngi nito bago siya tuluyang nakalayo sa mga ito.

NANG bumalik si Simon sa mga kagrupo nito ay hindi na siya tinantanan ng tukso ng mga kaibigan niya.

     “I missed you baby.” panggagaya ni Renzo sa sinabi ni Simon. Humagikgik naman si Cola sa iginawi ni Renzo

     Inirapan lang niya ang mga ito. Ang totoo ay tinanghali siya ng gising nang umagang iyon. Kung hindi pa pumasok ang kanyang ama sa loob ng kanyang silid ay hindi pa siya magigising. Nang lumapag naman ang eroplanong sinasakyan niya sa NAIA ay nahirapan siyang hanapin ang kinaroroonan nina Renzo idagdag pa ang traffic kaya na-late sila sa pagpunta sa Rizal Memorial Stadium.

     Natahimik lang ang mga kaibigan niya nang ianunsiyo ang pagsisimula ng second half ng laban. Natutok na ang pansin ng lahat sa nagaganap sa gitna ng field. Hindi niya mapigilan ang mapasigaw kapag nasa team ng red phoenix ang bola. Noon niya napagtanto na nakakatensiyon pala ang manood ng football game kapag totoong laban na iyon.

     Napapangiwi siya sa tuwing bumabagsak si Simon. Alam niyang hindi birong sakit ang nararamdaman nito at iniinda lang nito iyon. Literal na napatayo at napatalon siya sa tuwa nang maka-goal ang kanyang nobyo.

     Tiningnan niya ang oras. Ilang minuto na lang at matatapos na ang laro. Mukhang kampante na ang ibang players ng Red Phoenix at pinaglalaruan na lamang ng mga ito ang mga kalaban. At nang sa wakas ay tumunog ang whistle hudyat na tapos na ang game. Nagkaingay sa paligid at naghiyawan ang mga tao. Panalo ang team nina Simon. Nakita niyang tumatakbo ang mga ito palapit sa mga nagkakagulong mga teammates ng mga ito.

     Nagulat siya nang lagpasan ni Simon ang mga teammates nito at tuloy-tuloy itong tumakbo palapit sa kanya. Binuhat siya nito at iniikot-ikot sa ere. “We won! We won!” sigaw nito.

     “Hey! Ibaba mo ko Simon.” natatawang saway niya rito. Pati ang mga kaibigan niya ay natatawa na rin dahil sa ginagawa ni Simon. Nang maibaba siya ng binata ay walang kakurap-kurap na hinubad nito sa harap nila ang jersey shirt nito. Nakita niyang dagling tinakpan ni Renzo ang mga mata ni Cola habang siya ay napatunganga na lang dito.

     Hindi halata na may itinatagong abs si Simon kahit na ano ang suot nito. Ngayon lang siya nakakita ng hubad na katawan ng isang lalaki kaya naman hindi niya maikurap ang kanyang mga mata. Kung hindi pa pumitik si Simon sa tapat ng mga mata niya ay hindi pa niya iaalis ang tingin sa abs nito.

     “B-Bakit ka ba naghuhubad sa harap ko? Magsuot ka nga ng T-shirt.” saway niya rito. Bukod sa hindi niya mapigilang sulyapan ang magandang tanawing nakikita niya ay alam din niyang maraming babae ang ngayon ay nakatingin na rin sa binata. At tama nga ang hinala niya nang ilibot niya ang tingin sa paligid.

     Hinampas niya ito sa dibdib nang ngisihan lang siya nito. “Sinabing magsuot ka ng T-shirt eh. Ang daming nakakakita diyan sa katawan mo.”

     Sa pagkaasar niya ay namaywang pa ito at lalong iniliyad ang matipunong dibdib nito. “Bakit ba? Ang init kaya.”

     “Kapag hindi ka nagsuot ng damit lalayasan kita dito.” banta niya. Nang lingunin niya ang kanyang mga kaibigan ay wala na ang mga ito. “Saan naman nagpunta ang mga iyon?” bulong niyang mas sa sarili itinatanong.

     “Nilayo ni Renzo si Cola.” anang boses ni Simon. She glared at him. Nagpeace sign naman ito sa kanya bago hinawakan ang kamay niya at hinila siya palapit sa mga teammates nito.

     Isa-isa niyang binati ang mga ito. Tinanong siya ni Anton kung puwedeng sa bar na lang ni Choi ganapin ang after party ng mga ito at kung puwede silang tumugtog para sa mga ito. Tinawagan muna niya si Choi at ipinaalam dito ang request ng buong team. Agad namang pumayag ang kaibigan niya kaya napagpasyahan na doon na sila dumeretso pagkatapos magpalit ng mga ito.

     “Kina Renzo na ako sasabay ha?” imporma niya kay Simon.

     Sumimangot ito. “Kanina mo pa sila kasama eh. Sa akin ka na lang sumabay.”

     “Nasa kotse ni Renzo ‘yong mga gamit ko.”

     “Kunin na lang natin mamaya tutal doon din naman ang punta nila eh.”

     “Ang kulit mo talaga.” Iiling-iling na sabi niya ngunit pumayag na rin siya para matapos na ang usapan. Nagpaalam itong mag-a-ayos muna at babalikan na lang raw siya nito. Pinuntahan naman niya sina Renzo upang doon na lang hintayin ang binata.

ISINARA ni Choi ang bar nito nang gabing iyon at ginawang eksklusibo para sa selebrasyon ng pagkapanalo ng Red Phoenix sa laban ng mga ito.

     Masayang kantahan at sayawan ang ginawa nila. Umuulan rin ng mga pagkain nang gabing iyon. Pagkatapos tumugtog ng Domino ay nagpasya si Nica na maupo na lang sa isang sulok dahil nag-uumpisa na sumakit ang ulo niya. Mukhang napadami yata ang nainom niyang vodka at sinabayan pa ng pagod kaya sumama ang pakiramdam niya.

     Nang lapitan siya ni Choi ay humingi siya ng gamot para sa sakit sa ulo.

     “Gusto mong magpahinga muna sa opisina ko?” prisinta nito.

     Hindi na siya nagdalawang isip at sumama na siya rito. Nang makapasok sa pribadong opisina ni Choi ay agad na ibinagsak niya ang kanyang sarili sa sofa. Humiga siya roon at ipinikit ang kanyang mga mata. “Kapag hinanap ako ni Simon pakisabi na lang na nandito lang ako, Kuya.”

     “Sige. Hintayin mo iyong gamot mo at nagpakuha na ‘ko kay Garen. Ikaw kasi inom ka ng inom eh. Ayan tuloy ang napapala mo.” panenermon nito.

     Ikinumpas niya ang kanyang kamay para patigilin ito sa pagsasalita. “Awat muna sa sermon, Kuya Choi. I just want to rest. Mamaya mo na ako sermunan kapag okay na ko.”

     Narinig niya ang pagbuntong hininga nito pagkatapos ay narinig niya ang pagbukas at pagsara ng pinto. Sa wakas ay matatahimik na ang mundo niya kahit sandali lang. Ngunit hindi pa nagtatagal ay muling bumukas ang pinto. “Nica what happened? Are you okay? Anong masakit sa’yo?” anang nagpa-panic na boses ni Simon.

     “Si, ‘wag kang maingay. Matutulog ako.” saway niya rito.

     Naramdaman na lang niya ang kamay nito na hinahaplos ang kanyang pisngi. “I’m sorry. Nag-alala lang ako nang sabihin ni Choi na masama raw ang pakiramdam mo.” may narinig siyang napunit bago muling narinig ang tinig nito. “Uminom ka muna ng gamot bago ka matulog.” anito.

     Bahagya lang niyang iminulat ang kanyang mga mata at bumangon. Inalalayan naman siya nito bago inilapit sa bibig niya ang maliit na gamot. Sinubo niya iyon at pinainom siya nito ng tubig bago siya muling inihiga. “Just sleep as long as you want, baby. I’m just here beside you.” bulong nito sa tapat ng tainga niya. Naramdaman niya ang labi nito sa kanyang noo. Napangiti siya.

     Bago siya tuluyang nilamon ng antok ay naramdaman pa niya ang paghawak nito sa mga kamay niya.

NANG magising si Nica ay wala na si Simon sa tabi niya. Luminga-linga siya ngunit wala siyang nakitang tao sa loob ng opisina ni Choi maliban sa kanya.

     Lumabas siya at dumeretso sa loob ng bar. Nakita niya si Simon na kausap sina Garen at Choi. Lumapit siya sa mga ito. Agad siyang nginitian ni Simon nang makita siya nito. “Gising ka na pala. Kumusta ang pakiramdam mo?” inalalayan siya nitong makaupo sa bakanteng stool sa tabi nito.

     “Maayos na.” Tumingin siya sa paligid. “Nasa’n na sila?”

     “Umuwi na. Tayo na lang ang nandito.” ani Garen.

     Tiningnan niya ang kanyang relo at napangiwi siya nang makita ang oras. Tiningnan niya ang mga kasama niya at sa pamamagitan no’n ay humingi siya ng tawad sa mga ito. Tinawanan lang siya ng mga ito. “Okay lang iyon. Atleast nakapagpahinga ka.” sabi ni Choi.

     Inabutan siya ng isang basong tubig ni Garen. “Inom ka muna ng tubig.”

     Mayamaya ay tumayo na si Simon at hinawakan siya sa mga kamay. “Uwi na tayo.” yaya nito.

     Tumango lang siya bago nagpaalam kina Choi at Garen. Ang akala niya ay uuwi na sila kaya nagtaka siya nang iba ang daan ang tinatahak ng sasakyan ni Simon. Nang tanungin naman niya ang binata ay ngiti lang ang isinagot nito.

     Nang ihinto nito ang sasakyan ay inilibot niya ang tingin sa paligid. Nasa Umak sila. Ano naman kaya ang gagawin nila doon sa ganoong oras? At bakit wala man lang siyang nakitang guwardiya sa gate? Ang alam niya ay bawal pumasok doon kapag ganoong oras.

     Binuksan ni Simon ang pintuan sa gawi niya at inalalayan siyang bumaba. Nakarating sila sa gitna ng field. Nakabukas ang mga ilaw doon. Kunot-noong tiningnan niya si Simon. “Anong ginagawa natin dito?”

     Bilang sagot ay inilahad nito ang isang kamay sa kanya. “May I have this dance?”

     “Pero wala namang tugtog eh.” naguguluhan na siya sa nangyayari. Ano na naman kaya ang naisip na kabaliwan ng lalaking ito?

     Nasagot ang tanong niya nang may pumailanlang na tugtog. Dinig sa buong field ang malamyos na musika. “May music na. Puwede na ba kitang maisayaw?” tanong uli nito.

     Tiningnan niya ang nakalahad na kamay nito bago inabot iyon. Ipinulupot nito ang isang kamay nito sa baywang niya samantalang ang libreng kamay niya ay ipinatong niya sa balikat nito. Kasabay ng magandang tugtugin, pakiramdam niya ay lumulutang siya sa alapaap.

     She realized that she missed Simon very much. Ang mga yakap, halik at pag-aalaga nito sa kanya. She terribly missed him. Ito ang naging lakas niya noong panahong nahihirapan siyang pamahalaan ang kompanya ng kanyang ama.

     Lagi nitong pinapaalala sa kanya na proud ito sa kanya at sigurado itong proud din sa kanya ang kanyang ama dahil nakakaya niyang hawakan ang negosyo nila habang nagpapagaling ang daddy niya.

     Sa mga panahong pagod na pagod na siya at gusto na niyang sumuko, boses lang nito ang kailangan niya upang magkaroon siya ng bagong lakas ng loob at bilib sa sarili na magagawa niya ang kanyang responsibilidad. Palagi rin itong nakaalalay sa mga ginagawa niya at binibigyan siya ng mga suggestions kapag alam nitong kailangan niya.

     “You catch the moon in your eyes, and my heart goes wild. As we say goodbye to our friends, who are here to share our joys and tears celebrate the years. I was a child when I knew i would love someone like you. Were stars in your world waiting for your star to shine thru. Now there’s one from the two.

     And I want you here by my side all of the time, i need your love so true. ‘Coz if you were out of my life i would survive but baby, what good is that without you.”

     “I terribly missed you baby.” madamdaming bulong nito sa kanya.

     “I missed you too.”

     “Just remember that I’m always here for you. Hinding-hindi kita iiwan kahit kailan.”

     Tiningnan niya ito sa mga mata. “You are one of my strengths and weaknesses Simon. You gave me happiness. Palagi kang nandiyan para sa’kin. Ikaw ang naging kasa-kasama ko noong hindi ko kasama ang Daddy ko. Hindi ako nakaramdam ng lungkot habang hindi ko siya kasama dahil palagi kang nandiyan para pasayahin ako.

     “I will forever be thankful that God gave you to me. Nagpapasalamat ako na ikaw ang ibinigay niya sa akin para mahalin ko.”

     “And I will forever be thankful to God for giving you to me. Hinding-hindi ko kailanman pagsisisihan na ikaw ang minahal ko. Ang pinili ng puso ko. You are perfect for me. You are the only woman for me and nothing can change that.”

     Hindi na niya napigilan ang pamumuo ng mga luha sa kanyang mga mata. Nag-unahan sa pagpatak ang mga iyon at malayang naglandas sa kanyang mga pisngi. Masuyo namang pinahid ng mga daliri nito ang mga luha niya. Maging ito ay parang maiiyak na rin.

     “I love you Monica.” madamdaming pahayag nito.

     “I love you too Simon. And I promise to love only you, forever.” pangako niya dito.

     Napatingin siya sa kalangitan ng mapansing may kung anong lumilipad doon. Nakita niya ang iba’t-ibang kulay ng mga lobo na may nakasabit na “I LOVE YOU” sa telang nakatali sa tali ng lobo. Niyakap niya ng mahigpit si Simon. Gumanti naman ito ng yakap.

     Nang maglapat ang kanilang mga labi ay napayapa ang kanyang pakiramdam. Kontento na siya. Maayos na ang kanyang ama at kasama na niya ang lalaking pinakamamahal niya. Wala na siyang mahihiling pa.

---WAKAS---

CHAPTER NINE

NAGING masaya ang mga sumunod na araw sa buhay ni Nica.

     Walang araw na hindi ipinaramdam ni Simon sa kanya kung gaano siya kamahal nito. Kahit na abala ito sa pag-eensayo para sa laban ng koponan nito ay naglalaan pa rin ito ng oras para sa kanya.

     Kapag wala siyang band rehersal ay sumasama siya dito sa training nito at tuwing inaasikaso niya ito ay palagi silang inuulan ng pang-aasar ng mga kaibigan nito. Walang araw na nakaramdam siya ng kalungkutan ngunit hindi niya naiwasan ang makaramdam ng kaba sa hindi pagpaparamdam ng kanyang ama.

     Dalawa hanggang tatlong beses sa isang linggo ito kung tumawag sa kanya ngunit tatlong linggo na ang nakalilipas ay hindi pa rin ito tumatawag uli sa kanya.

     Alam na nito ang tungkol sa kanila ni Simon at hindi naman ito nagalit sa kanya. Pinaalalahanan lang siya nito ng mga dapat at hindi niya dapat gawin. Masaya raw ito para sa kanya at hindi na ito makapaghintay na ipakilala niya si Simon dito bilang nobyo niya.

     Kasalukuyan silang nasa Starbucks kasama ang mga kaibigan niya nang tumunog ang kanyang cellphone. Unregistered number ang nakalitaw sa screen. Sino kaya ang tatawag sa kanya? Sinagot na niya iyon. “Hello?”

     “Hello Ms. Monica.” anang tinig ng isang babae. Kilala niya ang boses nito. Si Aika ito, ang sekretarya ng kanyang ama. Bakit naman ito tatawag sa kanya?

     “Yes Aika?” biglang binundol ng kaba ang dibdib niya. Bakit hindi ang Daddy niya ang tumawag sa kanya? Hindi kaya may nangyaring masama dito kaya hindi ito tumatawag sa kanya nitong mga nakaraang linggo?

     “Ms. Monica nasa hospital po ang daddy ‘nyo. Bigla na lang po siyang nagcollapse---“ hindi na niya narinig ang mga sumunod na sinasabi ni Aika sa kabilang linya dahil nabitiwan niya ang kanyang cellphone.

     Agad naman iyong kinuha ni Renzo nang makita nitong namumutla siya. Ito na ang kumausap sa sekretarya habang ang tatlong kaibigan pa niya ay dinaluhan siya. “Anong nangyari Nica?” nag-aalalang tanong ni Cola na hinimas-himas ang likod niya. Umungklo naman si Choi sa harap niya at hinawakan ang kamay niya. Habang si Terrence ay umupo sa kabilang bahagi ng armrest at hinimas-himas ang braso niya.

     “Si Daddy...” tanging nasabi niya. Hindi niya alam kung ano ang sasabihin. Parang tumigil sa pag-function ang utak niya dahil sa balitang natanggap. Ano ang nangyari sa Daddy niya? Bakit ito nasa hospital?

     Nang matapos sa pakikipag-usap si Renzo ay ibinalik nito sa kanya ang kanyang cellphone. “We need to go to Korea, Nica.” sabi nito.

     “Bakit?” nagtatakang tanong ni Choi.

     “Nica’s dad is in the hospital. Bigla na lang daw tumumba si Tito Erick habang nasa meeting noong isang araw. Aika said maybe because of stress or over fatigue. Pansamantala, kailangan nila si Nica para pamahalaan ang kompanya nila.” paliwanag nito sa mga nagtatakang kaibigan nila.

     “I’m coming with you.” ani Cola.

     Tango lang ang naisagot niya. Parang bigla siyang nanghina. Ano ang alam niya sa pagpapatakbo ng isang kompanya? Kakayanin kaya niya?

MASAYANG pumasok si Simon sa loob ng kanilang bahay. May bitbit siyang isang bungkos ng bulaklak para kay Nica. Lahat ng kasambahay nila ay binati niya.

     Agad siyang dumeretso sa silid ni Nica. Naabutan niya itong nag-aayos ng mga gamit nito sa maleta. Kumunot ang noo niya. “What are you doing?”

     Hindi siya pinansin nito bagkus ay ipinagpatuloy lang ang ginagawa. Inilapag niya sa paanan ng kama ang mga bulaklak at nilapitan ito. Parang wala ito sa sarili at tila walang naririnig. Nang akmang tatalikod ito ay hinawakan niya ang isang braso nito upang pigilan ito. Noon ito tumingin sa kanya. Wala siyang mabasang emosyon sa mga mata nito. Tila ibang tao ang nasa harap niya.

     Bahagya niyang niyugyog ang magkabilang balikat nito. “Nica.”

     Tila ngayon lang siya nakita nito. Tiningnan siya nito sa mga mata at sa pagkagulat niya ay bigla na lang siya nitong niyakap at nagsimulang humagulgol. Nagpanic siya. Iyon ang unang beses na nakita niya sa ganoong ayos ang nobya niya at hindi niya alam kung ano ang dapat niyang gawin.

     Niyakap niya ito ng mahigpit. Baka sakaling makatulong iyon upang mapayapa ang pakiramdam nito. Mahabang sandali ang lumipas bago ito tumigil sa pag-iyak. Inalalayan niya itong maupo sa gilid ng kama bago umungklo sa harap nito. Hinawakan niya ito sa baba at inangat ang mukha para makita niya ang mga mata nito. “What happened?” nag-aalalang tanong niya rito.

     “Si Daddy... Si Daddy... Si Daddy...”

     “Anong nangyari sa Daddy mo?” hinawakan niya ng mahigpit ang dalawang kamay nito. “Huminga ka muna ng malalim Nica. Pagkatapos ay sabihin mo sa’kin kung ano ang nangyayari.”

     Humugot ito ng malalim na hininga bago nag-umpisang magsalita. “Si Daddy nasa hospital. Nag-collapse daw siya sa habang nasa meeting. Gusto ng board na ako ang pansamantalang pumalit sa puwesto ni Daddy bilang presidente ng kompanya.” tinitigan siya nito ng deretso sa mata. “Simon ano ang alam ko sa pagpapatakbo ng kompanya? Hindi naman ako management graduate. Baka nang dahil sa’kin ay bumagsak ang kompanya ni Daddy. Simon hindi ko kaya.” napaiyak uli ito.

     Huminga siya ng malalim. Naiintindihan niya ang nararamdaman nito. Hindi madali ang kasalukuyang pinagdaraanan nito ngayon. Alam niya kung gaano kamahal ni Nica ang ama nito at alam niyang lahat ay gagawin nito para sa ama. Ngunit iba ang sitwasyon ngayon. Hinihiling dito na ito ang tumayong presidente ng kompanya ng ama nito. Nag-iisang anak lang ito kaya wala itong ibang choice kundi ang gawin ang responsibilidad nito.

     “Nica isipin mo na lang ang Daddy mo. Ang sabi mo nga nasa ospital siya ngayon. Kung ikaw ang napili ng board na mamahala pansamantala ng kompanya n’yo, ang ibig sabihin lang niyon ay may tiwala sila sa’yo. Tiwala silang maayos mong magagampanan ang tungkulin mo habang nagpapagaling ang Daddy mo.” pangongonsola niya rito. “Alam kong hindi madali ang gagawin mo pero dapat mo iyong kayanin. I’m sure hindi ka naman pababayaan ng board. Madaming aalalay sa’yo doon.”

     “Hindi ko alam Simon. Basta ang alam ko lang ay gusto kong makita ang Daddy ko. Gusto kong matiyak na maayos siya. Uuwi ako ng Korea ngayon. Nagpabook na ng ticket si Renz at mamaya na ang flight ko.” malungkot na sabi nitong hindi makatingin sa kanya.

     Nakaramdam rin siya ng ibayong kalungkutan nang maisip ang nais nitong iparating. Nagsisimula pa lang sila bilang magnobyo pero may problema na agad na dumating. Ngunit wala siyang magagawa dahil kailangan ito ng ama nito. Ayaw man niyang umalis ito ay kailangan.

     Huminga siya ng malalim. “It’s okay Nica. Everything will be alright. Babalik ka pa naman dito di ba? ‘Tsaka tatawagan kita from time to time kapag nasa Korea ka na.” pangongonsola niya rito.

     Nang muli itong tumingin sa kanya ay may nakita pa rin siyang pag-aalinlangan doon. “Don’t worry, hindi ako titingin sa ibang babae habang wala ka. I’ll remain faithful to you. Takot ko lang sa mga kakampi mo kapag nagloko ako. I promise I will be a good boy.” sinadya niyang magbiro upang pagaanin ang loob nito. At sa tingin niya ay nagtagumapay naman siya nang ngumiti ito.

     “Mag-iingat ka Simon ha? Tatawagan mo ‘ko palagi.” malambing na sabi nito sa kanya. Muling pumatak ang mga luha sa mata nito.

     Tatawa-tawang pinahid niya ang mga iyon. “Ikaw dapat ang mag-iingat kasi wala ako doon para protektahan ka. ‘Wag ko lang malalaman na may mga lalaking umaali-aligid sa’yo do’n kundi ako mismo ang susunod sa’yo at iuuwi kita dito.”

     Sa wakas ay tumawa na rin ito. Niyakap siya nito ng mahigpit.

     He’ll definitely miss her.

HINAWAKAN ni Nica ang kanyang batok at hinilot iyon. Alas-nuwebe na ng gabi pero hindi pa rin siya tapos sa mga ginagawa niya.

     Isang buwan na ang nakalilipas nang bumalik siya ng Korea kasama sina Renzo at Cola. Hindi siya iniwan ng mga ito. Nakaalalay ang mga ito sa kanya. Ang mga ito rin ang tumutulong sa kanyang mag-alaga sa Daddy niya. Nakalabas na ng ospital ang kanyang ama dalawang araw na ang nakalilipas. Ang sabi ng doctor nito ay kailangan nito ng ibayong pahinga para bumalik ang lahat ng lakas nito.

     Tinutulungan siya ng mga kaibigan ng kanyang ama sa board kapag may hindi siya maintindihan at kapag nalilito siya sa mga dapat niyang gawin. Hindi rin siya pinabayaan ni Aika. Ito pa ang nagpapaalala sa kanya kapag nakakalimutan niyang kumain at kapag masyado siyang nakasubsob sa trabaho.

     Ngayon lang niya narealize kung gaano kahirap ang trabaho ng kanyang ama. Siguro ay masyado nitong itinuon ang mga oras nito sa trabaho kaya bumigay ang katawan nito. No wonder maraming nagmamahal sa kanyang ama sa kompanyang iyon. Palaging dumadalaw ang mga ito sa bahay nila at base sa kuwento sa kanya ni Aika ay hindi lang mga empleyado ang turing ng Daddy niya sa mga ito kundi mga kaibigan at mga anak na rin. Kaya naman sinikap niyang mapalapit sa mga taong malapit sa kanyang ama. Sanay naman siyang maging ordinaryong tao kaya hindi siya nahirapan sa pakikisalo sa mga ito.

     Hindi naman pumapalya si Simon sa pagtawag sa kanya. Kinokonsulta rin niya ito tungkol sa mga trabaho niya at nagbibigay ito ng mga opinyon at suggestions sa kanya. Hindi rin ito pumapalya sa panenermon sa kanya kapag nalaman nitong nagpapalipas siya ng gutom at kulang siya sa pahinga.

     Minsan naman ay pinapadalhan siya nito ng teddy bears at mga bulaklak na ipinapadaan diumano nito kay Renzo. Mukhang sa wakas ay tanggap na ni Renzo si Simon bilang nobyo niya at magkasundong-magkasundo na ang mga ito. Naging magkakampi rin ito laban sa kanya. Minsan ay nadudulas si Simon na si Renzo ang nagsasabi rito ng mga ginagawa niya.

     Pasok sa isang tainga at labas sa kabila. Ganoon na lamang ang ginagawa niya dahil hindi rin naman niya mapipigilan ang mga ito sa panenermon sa kanya.

     Nang tumingin siya sa kalendaryo sa gilid ng lamesa niya ay napabuntong hininga siya. Dalawang linggo na lang ay laban na ng Red Phoenix. Nangako siya kay Simon na sisikapin niyang makauwi sa araw ng laban nito upang mapanood niya ito.

     Napatingin siya sa pintuan nang bumukas iyon at sumungaw ang mukha ni Aika. “Are you ready?” nakangiting tanong nito sa kanya.

     Bumuntong hininga muna siya bago siya tumango. May dinner date siya kasama ang mga board members para sa isang meeting nang gabing iyon.

     Nag-ayos na siya ‘tsaka tumayo at lumabas ng opisina.

“Everything will be alright. You can do it.” iyon ang palagi niyang sinasabi sa kanyang sarili bago umpisahan ang mga dapat niyang gawin. At iyon ang paulit-ulit niyang sasabihin sa kanyang sarili sa mga susunod pang araw.

CHAPTER EIGHT

NAIWAN sina Nica at Simon sa condo unit ng binata pagkatapos ng selebrasyon.

     Katakot-takot na pagbabanta pa ang natanggap nito kay Renzo bago tuluyang umalis ang mga kaibigan niya. Ang loko namang si Simon ay inasar pa ang kaibigan niya na hindi na siya nito isasauli sa mga ito oras na mapag-solo sila doon.

     Kailangan pa itong hilahin nina Choi para lang umalis na ito. Tinatawanan naman nila ito at hanggang sa makalabas na ng pintuan ay naglilitanya pa rin. Iiling-iling na ibinagsak niya ang kanyang sarili sa sofa at pumikit. Nakakaramdam na siya ng pagod dahil sa walang humpay na pakikipagkuwentuhan at pakikipagsayawan sa mga bisita niya.

     Gusto pa nga ng mga ito na magkantahan sila ngunit pinigilan na ito ng mga magulang ni Simon.

     “Tired?” tanong ni Simon na hindi niya namalayang nakalapit na sa kanya. Hinahaplos nito ang kanyang buhok.

     “A little bit.” nahahapong sagot niya habang nakapikit.

     “Do you want to sleep muna? Maaga pa naman eh.”

     Umiling siya. “May surprise ka pa sa’kin eh. Mamaya na ‘ko matutulog.”

     He chuckled. “You love surprises, eh?” pang-aasar nito.

     “Honestly, ngayon ko lang nagustuhan ang surprises. Thanks to you.”

     Natawa ito. Pagkatapos ay tumayo ito kaya dagli siyang napamulat ng mata. “Where are you going?”

     “May aayusin lang ako. Magpahinga ka muna dito.”

     “Gusto mo tulungan kita?”

     “’Wag na. I can manage. Magpahinga ka muna diyan para may energy ka later for my very special gift for you.”

     Hinayaan na lang niya ito. Pumikit na lang uli siya at nagpahinga. Hindi niya namalayan na nakatulog na pala siya. Nang magising siya ay madilim at tahimik ang paligid. Bahagya siyang nakaramdam ng kaba. Gaano ba siya katagal natulog? Iniwan ba siyang mag-isa ni Simon doon?

      Tumayo siya at sinubukang maglakad ngunit tumama ang kanyang tuhod sa center table. Napangiwi siya. Huhugutin na sana niya ang kanyang cellphone sa bulsa niya upang gawing ilaw nang biglang bumukas ang ilaw sa kusina. Naglakad siya papunta doon ngunit bago pa siya makapasok doon ay biglang lumitaw si Simon. Nakangiti ito sa kanya.

     Iba na ang suot nitong damit at lalo yatang naging guwapo ito sa paningin niya. Nakasuot ito ng kulay asul na long-sleeved polo na tinernuhan ng itim na slacks at leather shoes. Maayos ang pagkakasuklay sa buhok nito.

     “’Buti at gising ka na.”

     “Akala ko iniwan mo na ‘ko. Bakit mo kasi pinapatay ang ilaw? Ayan tuloy tumama ‘yong tuhod ko sa center table.” nakalabing sumbat niya rito.

     Agad na umungklo ito sa harap niya at ininspeksiyon ang kanyang tuhod. Masuyong hinimas nito ‘yon.

     Nailang naman siya sa ginagawa nito kaya pinilit niya itong tumayo. “I’m okay.” muli niyang pinasadahan ito ng tingin. “Ang guwapo mo naman.” puri niya.

     “Thank you.”

     Tiningnan niya ang sarili. Bigla siyang Napangiwi. Pormal na pormal ang suot nito samantalang siya ay nakashorts at T-shirt lang. Chuck taylor lang ang sapin niya sa paa at ang pinakamasaklap pa ay sigurado siyang hindi maayos ang hitsura niya.

     Bigla siyang napayuko. “Excuse me muna ha. CR lang ako.” aniya at dali-daling lumayo dito. Nang makapasok sa banyo ay naghilamos siya at sinuklay niya ang kanyang mahabang buhok. Itinali niya iyon. Ngayon siya nagsisisi na hindi siya nagdala man lang ng kahit face powder para nakapag retouch man lang siya.

     Huminga siya ng malalim bago lumabas ng banyo. Nagulat siya nang makita si Simon sa labas at nakasandal sa dingding na animo hinihintay talaga siya. “You still look pretty. You don’t have to worry.” anito habang nakatingin sa kanya ng deretso.

     Nag-init ang mga pisngi niya at the same time ay kinilig siya sa papuri nito. Bago pa siya makaisip ng sasabihin ay hinawakan na nito ang isang kamay niya at hinila siya pabalik sa kusina. Tumambad sa kanya ang isang single table na may dalawang silya. Nakaayos iyon at may tatlong asul na rosas na nakalagay sa vase sa gitna ng mesa.

     Tiningnan niya si Simon para sana magtanong pero pinigilan siya nito. Iginiya siya nito palapit sa lamesa at inalalayan siyang umupo. Umupo naman ito sa kaibayong silya at ipinagsalin siya ng wine sa baso. Sinenyasan siya nitong simulan na ang pagkain.

     Naiilang man siya dahil nararamdaman niyang nakatingin ito sa kanya ay hindi na lang niya iyon pinansin. Idinaan niya sa pagkain ang lahat ng tensiyon at kabang nararamdaman niya.

     Nasa kalagitnaan sila ng pagkain nang biglang may pumailanlang na malamyos na musika. Kung saan nanggagaling ‘yon ay hindi niya alam. Tumingin siya kay Simon nang hawakan nito ang kamay niya. “May I have this dance?”

     Ilang sandali siyang hindi nakasagot bago nakangiting tumango. Ngayon lang uli niya mararanasan ang maisayaw ng isang lalaki pagkatapos ng maraming taon.

     Inalalayan siya nitong makatayo bago siya nito hinapit sa baywang. Isinandal naman niya ang kanyang ulo sa dibdib nito. Napangiti siya dahil naririnig na niya ang pintig ng puso nito. Mabilis iyon. Pupusta siya na kasimbilis niyon ang tibok ng puso niya na ito rin ang may gawa.

     Pumikit siya at ninamnam ang sarap ng pakiramdam na makulong sa mga bisig ng lalaking mahal niya. Parang ang sarap makulong doon habang-buhay.

     “I love you Monica Lee.” bulong nito sa tapat ng tainga niya kasabay ng paghigpit ng pagkakayakap nito sa kanya.

     “I love you too.”

DAHIL sa sinabi ni Nica ay dagling bumitiw dito si Simon.

     Nakita niya ang pagkaaliw na nagsasayaw sa mga mata nito. Halatang nagpipigil lang itong tumawa. “Sabihin mo nga uli.”

     “Ang alin?” pagmamaang-maangan nito. Kinagat pa nito ang ibabang labi nito para marahil pigilan ang pagtawa. Namumula na ang mukha nito.

     “’Yong sinabi mo. Ulitin mo.”

     “Ayoko nga. Nasabi ko na eh. Kasalanan ko ba kung hindi mo narinig?”

     Hinapit niya ito sa baywang at inilapit ang kanyang mukha dito. “Ulitin mo na. Please. I want to hear you say it again.” pakiusap niya.

     Sandaling hindi ito nakapagsalita kapagkuwan ay bumuntong hininga. “I love you too Simon.” anito sa malambing na tinig.

     Dahil sa sobrang kasiyahang nararamdaman niya ay binuhat niya ito at iniikot-ikot sa ere. Napasigaw ito at pumulupot ang dalawang braso nito sa kanyang leeg. “Ibaba mo ‘ko Simon. Nahihilo ako.”

     Ibinaba niya ito ngunit hindi niya ito tuluyang binitiwan. “Mahal mo na talaga ako?” paniniguro niya.

     “Oo nga. Ang kulit mo.” nakaingos na sagot nito.

     Niyakap niya ito ng mahigpit. Hindi niya masukat ang kaligayahang nararamdaman niya sa mga oras na iyon. Pakiramdam niya ay daig pa niya ang nanalo sa lotto dahil sa wakas ay sinabi na rin ni Nica ang mga katagang matagal na niyang gustong marinig mula rito.

     “Kailan mo pa narealize na mahal mo na ‘ko?”

     “Importante pa ba iyon?”

     “Syempre naman. Gusto kong malaman kung paano ka nainlove sa’kin.”

     “Nakalimutan ko na eh.”

     Binitiwan niya ito at bumalik sa kinauupuan. Narinig niya ang mahinang pagtawa nito bago lumapit sa kanya at hinila ang manggas ng kanyang long-sleeved polo. “Galit ka?”

     Hindi siya sumagot. Nilaro-laro niya ang mga pagkain na nasa plato niya.

     Umungklo ito sa gilid niya at niyakap ang isang braso niya. “Sorry na. Sige na sasabihin ko na. Ikaw naman masyado kang madaling magtampo.” nakalabing anito.

     Tiningnan niya ito at unti-unti sumilay ang isang matamis na ngiti sa kanyang labi. Ang cute nito sa hitsura nito ngayon. Hindi na yata siya magsasawang pagmasdan ang magandang mukha nito.

     Tumayo siya at inalalayan itong makatayo. “Ang cute mo talaga. Para kang bata.”

     Inirapan siya nito. “Ikaw diyan ang parang bata eh. Patampo-tampo pang nalalaman.”

     Inakbayan niya ito bago iginiya papunta sa sala. Umupo sila sa sofa. “O, sige na kuwento na.” udyok niya.

     Itinaas nito ang mga paa at ipinatong sa center table bago isinandig ang ulo sa kanyang balikat. “Una pa lang kitang nakita, crush na talaga kita. Ang guwapo mo naman kasi kaya sino ang hindi magkakagusto sa’yo.

     “Lalo pa kitang nakilala dahil madalas tayong magkasamang lumalabas tapos ang sweet mo sa’kin. Noong una naisip ko na hindi ako dapat magkagusto sa’yo kasi isip-bata ka. Tapos nainis pa ‘ko sa’yo dahil na-offend ako no’ng ayaw mo pumasok sa shop ng mga pocketbooks. Pero hindi rin naman kita natiis dahil hindi natapos ang araw na hindi tayo nagkakabati.

     “Noong kumain tayo ng isaw sa Hepa street, akala ko biro lang iyong sinabi mo na liligawan mo ako. Parang hindi kapani-paniwala eh. Tapos nagulat na lang ako kasi naging extra sweet ka sa’kin. Palagi mo akong pinadadalhan ng kung ano-anong regalo. May flowers pa ang teddy bears. Hindi mo lang alam sobrang kinikilig na ko no’n. I mean, sino ba namang babae ang nasa tamang pag-iisip na hindi kikiligin kapag binigyan ng mga gano’n.

     “And then you said you love me. Nawindang ang mundo ko. Hindi ko inaasahan na sasabihin mo ‘yon sa’kin at sa gitna pa ng masinsinang pag-uusap natin tungkol sa problema mo sa daddy mo. Malay ko ba naman kasi kung natutuwa ka lang sa’kin talaga. Hindi pa rin naman ako sigurado sa nararamdaman ko. Oo nga crush kita pero hindi ko naman puwedeng sabihin na mahal din kita kung ang alam ko ay crush lang ang nararamdaman ko para sa’yo.”

     Habang nagkukuwento ito ay hinahaplos niya ang buhok nito. Ang sarap pakinggan ng boses nito maging ng mga sinasabi nito. No wonder madali nitong nasungkit ang puso niya. Effortless.

     Nag-angat ito ng tingin at nagsalubong ang kanilang mga mata. Nginitian niya ito. Gumanti naman ito ng ngiti. Bumaba sa labi nito ang kanyang tingin.Mamula-mula iyon at parang kay sarap hagkan.

     Bago pa niya mapigilan ang kanyang sarili ay bumaba na ang mukha niya sa mukha nito at pinaglapat niya ang kanilang mga labi.

PARANG kusang nagshut down ang buong sistema ni Nica nang maglapat ang mga labi nila ni Simon.

     Iyon ang unang beses niyang nahalikan at pakiramdam niya ay daan-daang boltahe ang nabuhay sa buong pagkatao niya. Para siyang isang babasaging kristal kung ituring nito. Napakasuyo ng paraan ng pagkakahalik nito sa kanya.

     Nang matapos ang halik na namagitan sa kanila ay nakatingin lang ito sa kanya. Mayamaya ay naramdaman niya ang kamay nito na hinahaplos ang kanyang pisngi. “Ganyan na ba talaga ang nagiging reaksiyon ng mga babae ngayon kapag hinahalikan? Umiiyak?” pagbibiro nito.

     Agad siyang napahawak sa kanyang pisngi dahil sa sinabi nito. Basa nga iyon. Hindi man lang niya namalayan na umiiyak na pala siya. “Sorry.” inilayo niya ang kanyang mukha at siya na ang kusang nagpunas ng mga luha niya.

     “Why are you crying?” nag-aalalang tanong nito.

     “I’m just happy that’s all.”

     “Kung masaya ka bakit ka umiiyak?”

     “Umiiyak ako kasi nga masaya ako.”

     “’Wag ka na umiyak. Ayokong nakikita kang umiiyak eh.” pang-aalo nito sa kanya. Umupo siya ng tuwid nang bigla niyang naalala ang itatanong niya dapat dito. Hinarap niya ito. “Simon...”

     “Hhmmm...”

     “Pa’no kayo nagkabati ng daddy mo?” nag-aalinlangang tanong niya dito.

     Umupo na rin ito ng maayos at isinandal ang sarili sa sandalan ng sofa. “No’ng araw din na ‘yon na kinausap kita, hinintay ko si daddy para kausapin. Muntik pa nga akong umurong dahil kinabahan ako pero pinilit kong lakasan ang loob ko. Hindi dapat ako matakot, iyon ang sabi mo eh.

     “Nang dumating si daddy at bago pa ko mawalan ng lakas ng loob ay pumasok na ko sa kuwarto nila ni mommy. Akala ko nga no’ng una ay itataboy niya ko. Buti na nga lang hindi niya ginawa eh.” bahagya pang natawa ito bago ipinagpatuloy ang pagku-kuwento.

     “Sinabi ko lahat sa kanya kung ano ang nararamdaman ko. Habang nagsasabi ako sa kanya iyon, ikaw ang iniisip ko. Dahil sabi ko naman sa’yo ikaw ang lakas ko para gawin iyon eh. And then, sa pagkagulat ko ay ngumiti si daddy sa’kin. And take note, a genuine one. Tapos sinabi na niya sa’kin ang mga dahilan niya.

     “Gusto niya akong maging matatag. Ayaw niyang lumaki akong mahina. Katulad ng sinabi nina Kuya sa’kin, ginawa rin ni daddy sa kanila ang mga ginawang paninikis ni daddy sa’kin. Siguro raw ay may kasalanan din siya dahil napasobra yata iyong ginawa niya sa’kin. Tapos nag-sorry siya.

     Sinabi ko na rin sa kanya na freelance photographer ako. And then he told me, he’s proud of me. Grabe, kulang na lang ay magtatalon ako sa tuwa nang sabihin niya sa’kin iyon. At last, narinig ko na rin na sinabihan niya akong proud siya sa kung anuman ang naabot ko.” masayang pagkukuwento nito.

     Ipinaloob siya nito sa mga bisig nito at hinimas-himas ang likod niya.

     Isiniksik niya ang kanyang sarili rito. “Simon...”

     “Hmmm...”

     “Masaya ako para sa’yo dahil maayos na kayo ng daddy mo. Masaya rin ako na ikaw ang piniling mahalin ng puso ko. May isa lang akong hihilingin sa’yo.”

     “Ano iyon?”

     “Huwag mo akong sasaktan ha?”

     He chuckled. “Hindi po. I will never do anything that can hurt you.”

     “Promise?”

     “I promise.”

     Ang pangako nitong iyon ang panghahawakan niya at pagkakatiwalaan niya na may magandang bukas na nag-aabang para sa kanilang dalawa.

NAGISING si Nica kinabukasan dahil sa silaw ng liwanag na nanggagaling sa labas ng bintana. Ilang sandal rin ang nakaraan bago niya naimulat ang kanyang mga mata.

     Akmang babangon siya nang maramdaman niya ang isang bagay na nakapulupot sa kanyang bawyang. Ganoon na lang ang pagpipigil niyang mapasinghap nang mapagtanto kung ano iyon. Braso ng isang lalaki. Sisigaw na sana siya kung hindi lang niya nakita ang mukha ng lalaking nakayakap sa kanya. Si Simon. Bigla niyang naalala ang mga nangyari nang nagdaang araw.

     Iyon na siguro ang maituturing niyang pinaka-masayang kaarawan niya sa buong buhay niya. Ipinaramdam nito sa kanya na kahit hindi niya kasama ang kanyang ama sa kasalukuyan ay hindi siya nag-iisa. Ipinaramdam nito sa kanya na maraming taong nagmamahal sa kanya. Napangiti siya. May nobyo na siya. Hindi na siya makapaghintay na masabi sa kanyang ama ang magandang balita.

     Tiyak na matutuwa ito para sa kanya kapag nalaman nitong isa sa mga anak ng matalik nitong kaibigan ang nobyo niya.

     Umayos siya ng pagkakahiga sa tabi ni Simon ‘tsaka ibinalik ang kanyang tingin dito. Pinagmasdan niya ang guwapong mukha nito. Hindi maipagkakaila ng kahit na sino na guwapo talaga ito. Ngunit hindi lang iyon ang kagusto-gusto sa binata. Maalaga ito, mabait, maaalalahanin at malambing. Kahit na minsan ay isip-bata ito kung umakto ay hindi naging hadlang iyon para mahalin niya ito.

     Bago pa niya mapigilan ang kanyang sarili ay umangat na ang kanyang kamay ay hinaplos ang pisngi nito. Mukha itong anghel na natutulog. Her angel.

     Nagmulat ito ng mga mata at agad na tumutok sa kanya ang mga mata nito.

     “Good morning.” nakangiting pagbati niya rito.

     Saglit na natigilan ito. Mayamaya lang ay nginitian na siya nito ng matamis. “Good morning, my princess.” ganting bati nito at ginawaran siya nito ng isang matamis na halik.

     Bumangon na siya at umupo sa kama. “Pa’no tayo nakarating dito?” nagtatakang tanong niya.

     “Binuhat kita. Nakatulog ka na kasi eh. Hindi naman kita magising kasi alam kong pagod ka kaya hinayaan na lang kita na matulog.” paliwanag nito.

     “Eh bakit katabi kita?” nakataas ang isang kilay na tanong niya.

     “Ayaw mong bitiwan ang braso ko eh. Hindi ko na rin namalayan na nakatulog ako.”

     “Wala kang ginawang masama sa’kin?” nagdududang tanong niya rito. Ang totoo ay inaasar lang niya ito. Ang guwapo-guwapo kasi nito kahit na bagong gising.

     Napakamot ito sa ulo. “Gustuhin ko man hindi puwede. I respect you and I want you to be a virgin bride in the future.”

     “Naks naman. Ang keso ni Simon.” patuloy na pang-aasar niya.

     Umismid lang ito bago bumangon at sumandal sa headboard ng kama. “What do you want to do? Umuwi na o magbreakfast muna?”

     “Breakfast muna tayo. Siguro naman may mga stocks ka diyan di ba?”

     Sukat sa sinabi niya ay ngumiwi ito. “Wala akong stocks dito. Hindi naman kasi ako mahilig kumain dito sa unit. Kapag nagkakampo ako dito ay sa labas ako kumakain.”

     Pumalatak siya. “Masyado kang magastos Simon Jimenez.” bumaba siya ng kama at nagtungo sa banyo ngnit bago pa siya makapasok doon ay bigla siyang natigilan. Bumaling siya rito. “May spare ka bang toothbrush?”

     “Mayroon diyan sa loob.” sagot nito habang inaayos ang kama.

     Tumuloy na siya sa loob ng banyo at sinimulang mag-ayos. Nang matapos siya ay ito naman ang pumasok doon. Habang hinihintay niya ito ay nilibot niya ang buong unit. Malaki iyon. May tatlong kuwarto at isang banyo. Very cozy ang loob ng unit ni Simon ngunit mararamdaman doon ang isang homey feeling. Natutok ang kanyang mga mata sa tatlong picture frame na nakapatong sa isang table na nakalagay sa isang bahagi ng sala. Lumapit siya doon para tingnan iyon.

     Ang isang frame ay ang picture nito kasama ang dalawang kapatid nito. Bata pa ang mga ito sa litrato at sa tantiya niya ay nasa sampu hanaggang labing-isang taong gulang lang ang mga ito. Ang isang frame naman ay family picture ng mga ito. Larawan ang mga ito ng isang masayang pamilya. Hindi mahahalata sa litrato na minsang naging malayo ang loob ni Simon sa Daddy nito. Ang huling litrato ang nakapagpagulat sa kanya. Siya iyon Kuha iyon sa bar kung saan kumakanta siya. Halatang stolen shot iyon dahil hindi siya nakatingin sa camera. Nakilala niya ang damit na suot niya. Iyon ang araw na muli nilang nakita ni Renzo si Cola.

     Naramdaman niya ang pagpulupot ng mga braso ni Simon sa baywang niya. Niyakap siya nito mula sa likuran.

     “Bakit meron ka nito?” tanong niyang hindi inaalis ang mga mata sa litrato. Parang may humaplos sa puso niya. Hindi niya napansin ang mga iyon nang nagdaang gabi dahil abala sila sa selebrasyon ng kanyang kaarawan.

     “Tinawagan ako nina Kuya Chris nang gabing iyan. Ang sabi niya sila raw ang naghatid sa’yo sa bar. Hindi mo alam na pinanonood ka naming habang kumakanta ka. Hindi ko napigilan ang sarili kong kuhanan ka ng litrato dahil ang ganda-ganda mo.” nakapatong ang baba nito sa kanyang balikat nang sabihin iyon.

     Hindi niya napigilan ang pagpatak ng luha sa kanyang mga mata. Na-touch siya sa ginawa nito. Humarap siya rito at ginawaran niya ito ng isang matamis na halik sa mga labi. “Thank you loving me Simon.” aniya pagkatapos ng halik.

     Pumalatak ito. “Umiiyak ka na naman. Sabi ko sa’yo ‘wag kang iiyak eh.” reklamo nito. Naglabas ito ng panyo at pinunasan ang kanyang basang pisngi.

     “I can’t help it. Unti-unti ko kasing nakikita ang mga pruweba na mahal na mahal mo ako eh.” sisinghot-singhot na depensa niya.

     “Hindi naman tayo mauubusan ng oras eh. Araw-araw kong ipaparamdam sa’yo kung gaano kita kamahal at rest assured na hindi ako magsasawa, okay?” hinawakan nito ang magkabilang pisngi niya ng mga palad nito.

     Nakangiting tumango siya. Hinawakan nito ang kanyang kamay at iginiya na siya palabas ng unit.

     Napakasaya niya. Pakiramdam niya ay siya na ang pinakamasuwerteng babae sa buong mundo sa mga oras na iyon.

Sana hindi na matapos ‘to.